Goedemorgen.
Vandaag eens een andere spiegel.
Zo zie ik er een stuk gezonder uit.
Mijn zelfgemaakte ontbijtkoek.
Ik zit vandaag bij iedereen in de nek.
Ik mail en bel mij suf.
Ben weer een klein stukje opgeschoten.
Nu alle reactie’s afwachten.
Sja, wat gaan we tot die tijd doen?
Oh, voor ik kan bedenken hoe ik de middag in ga vullen, moet ik Dochter bellen.
Ze heeft haar hand gebroken, denkt ze.
Tegen de muur en paal geslagen.
Ja…
Regen…
Ik loop een beetje vast vanmiddag.
Wil zo graag wat gaan doen, overdag bestaat meestal uit raadsels oplossen voor Dochter of brandjes blussen om haar heen.
Sommige dagen zijn doodstil en andere dagen heb ik amper tijd om adem te halen.
De avonduren bestaan vaak uit verplicht thuis zitten.
Dochter kan niet alleen thuis zitten.
En een netwerk hierin om ons te ontlasten ontbreekt.
Proberen te genieten van het rustige moment dan.
Ik kan dat alleen zo slecht, voelt zo lui.
En ik heb het gevoel dat het hele leven aan ons voorbij gaat.
Ah!
Wat nou niks te doen!
Heel even denk ik dat het nog wel meevalt, ze zit zelfs te kleuren met haar zere hand.
Maar het valt toch niet mee.
Even naar laten kijken door de dokter.
Dokter denkt dat het gebroken is.
Een boksfractuur noemt ze het.
Dochter vindt dat wel stoer klinken.
Op naar het ziekenhuis.
Foto maken.
Dochter kan slecht tegen wachten.
Ziet u het?
Halleluja voor alle mobiele telefoons!
Het doet nu toch wel erg pijn.
En het wachten is niet te doen.
Yahooo, happyfood!
Wachten in de gipskamer, want de dokter denkt ook dat het gebroken is.
Ieuwwww, bloed op de muur.
Dat eeuwige wachten!
Wat is dit voor een oud en versleten ziekenhuis?
Iemand voor ons was het denk ik zat om de seconden te tellen.
Koffie dan maar?
En hier mogen we opeens weer naar huis.
Dokter drie zegt dat het niet gebroken is.
Onwijs mazzel!
Rap naar huis.
Waar ik friet eet die je gerust nog een jaar kan bewaren buiten de koelkast.
Hoe stoer ben ik?
Truste!
