De wind, zondagavond kwam hij opzetten, de ouderwetse droogmolen vol met plaatjes en filmpjes begon steeds sneller en sneller in beweging te komen. Het was geen zacht briesje meer van losse plaatjes en filmpjes die in slowmotion werden afgespeeld. Er was storm op komst.
Plaatjes, filmpjes, alles in een grote chaos door elkaar heen. Welk verhaal begon eerst? Hoorde deze keer misbruiken bij hem of bij hem? Schold hij mij nou zo uit? Was zij het die mij in elkaar sloeg? Wie verraadde mij? Zat ik weer opgesloten in een donkere schuur? Mijn hoofd keihard op het aanrechtblad geslagen. Gal terug geduwd in mijn keel. Vieze ruwe handen onder mijn t-shirt, gekreun achter mij. Ik was toch veilig? Ik woonde toch niet meer thuis? Heel die periode een paar keer per week. Keurig een paar keer per week van school gehaald. Mijn nieuwe opa.
Met handen en voeten vastgebonden aan een ziekenhuisbed. Wie redt mij? Paniek, zoveel pijn. Mannen die aan je zitten, want jij bent toch dat meisje uit het internaat dat niemand gelooft.
Hij wil wel met mij weg naar het einde van de wereld. Ik ben zijn stiefdochter, maar wat maakte dat nou uit? Op bed geslagen worden door haar, ze raakt je waar ze maar kan, duwt oud brood en vieze onderbroeken in je mond. Alles voelt blauw en als je niet meer beweegt, wordt het oorverdovend stil. Uren misbruikt worden op een parkeerplaats bij de vuilstortplaats.
Nietsvermoedend uit school komen en helemaal in elkaar geslagen worden door haar, schudden, slaan, schreeuwen, uitschelden, schudden totdat je op de grond valt en dan de trap op worden gesleurd terwijl je elke trede in je ribbenkast voelt. En ‘s avonds dezelfde volle lading krijgen van je stiefvader. Maar hij zet altijd nog even wat extra kracht bij met woorden over hoe lekker ik dit wel moet vinden omdat ik niet meer reageer of gewoon hoe walgelijk manipulatief ik ben en hoe ik alles in hun leven kapot maak.
Verward naar beneden rennen omdat je denkt naar school te moeten en volledig in elkaar geslagen worden in dat kleine halletje naar de trap omdat je een achterlijke aandachttrekker bent. Heel de straat over getrokken worden aan je kleding en je haren omdat je probeert weg te lopen uit het internaat omdat je niet naar je stervende oma mag.
Kerstavond, je mag je spullen pakken. Opgedonderd. Jij maakt haar kapot, ze hoeft je niet meer. Die keer op school dat ik helemaal instort en niet meer naar huis durf. Ik word gehaald en mag bij hen. Na een paar uur staat ze schreeuwend in de straat. Ik hoef dat teringjong niet meer. Houd haar maar en hier heb je al haar zooi. Voor de zoveelste keer al mijn spullen in vuilniszakken. Nachten bang op zolder. De bedreiging dat als ik naar school zal fietsen mij iets zal overkomen. Kokhalzend de nacht in. Nergens meer veilig. Niemand die je nog gelooft.
De plaatjes en de filmpjes draaien steeds harder. Ik krijg ze niet meer op orde. Alle verhalen lopen door elkaar. Mensen, situaties. Ik krijg het niet meer helder. Mijn hoofd ontploft en ik krijg migraine. Migraine helpt, dat zorgt er voor dat ik mijzelf niks aan doe.
Het is de dag na de migraine en de storm gaat liggen. Ik voel mij dat kleine meisje. Botterig, leeg van de honger. Bang voor de volgende minuut. Bang voor de wereld. Bang voor mensen. Zo alleen. Holle bange ogen die zich het liefst willen verstoppen. Ik voel handen op mijn lichaam, handen in mijn lichaam. Alles doet pijn. Mijn lichaam voelt als een blauwe plek. Mijn lichaam voelt niet als van mij. Het lijkt alsof de storm van zondagavond mij overal heeft geraakt. Geschopt, geslagen, misbruikt, gekleineerd.
Vandaag is het dinsdag en moet ik weer om mij heen gaan kijken en zien dat het 2022 is en ik veilig in Limburg woon. Maar waar de droogmolen altijd naast mij stond, heeft de wind hem verplaats naar recht in mijn gezicht. Ik voel mij klein, gebroken, geslagen, uitgescholden, misbruikt, vies, hongerig, pijn op zoveel plaatsen in en op mijn lijf. Ik kan niet stoppen met kijken en voelen. En als ik dan genoeg pillen neem zodat ik in slaap val, dan droom ik ervan.
Vertel mij vandaag alsjeblieft niet dat het 2022 is. Want dan voelt mijn verhaal als niet waar. Dan ben ik iemand in de war. Dit is wat ik zie. Dit is wat ik voel. Alsjeblieft zeg vandaag niet dat het eindelijk voorbij is. Help mij alsjeblieft door er niks van te vinden, af en toe naast mij te zitten en samen te hopen dat de droogmolen weer zal verplaatsen naar de zijkant van mijn gezicht. En dat als hij weer op sluimer staat ik weer verder aan mijn herstel kan.
♥️
<3
Ohh lieve Wendy…..
Dankjewel voor het lezen lieve Stefan <3
Lieve Wendy, virtueel zit ik naast je. Niet alleen als ik op je blog kijk, maar op heel veel meer momenten zitten jouw verhalen in mn hoofd en ik denk ik aan je. Ik hoop van ganser harte voor je dat de droogmolen zal verplaatsen. Niet alleen naar de zijkant van je gezicht, maar steeds verder en verder uit het zicht. Totdat je moet turen om hem te nog te kunnen zien. En dan nog alleen als je dat zou willen en niet omdat hij opeens uit zichzelf je blikveld in komt. Ik weet niet hoe therapie werkt, maar laat het zo zijn dat de heftige storm een voorbode is voor heel veel rustiger weer! X
Dankjewel voor je lieve woorden! Mooi hoe je het omschrijft van de droogmolen. Ik hoop ook dat ik zo ver kom. Dat hoop ik echt. Dankjewel voor het lezen en je steun.
Veel liefs
:'( zo zo vreselijk
<3
Oh lieve Wendy, je woorden raken me zo diep.
Ik hoop met heel mijn hart dat de volgende storm die draaimolen heel ver weg laat waaien en dat je rust mag vinden. Ik wou dat ik al je pijn en verdriet kon weg nemen en je een stukje heme kon geven.
God ziet en weet alles, bij Hem mag je ook een schuilplaats zoeken als de storm weer komt.
Hele dikke knuffel en heel veel liefs
Dankjewel voor je lieve woorden Maartje. Laten we hopen dat deze stormen ergens goed voor zijn.Ze brengen in ieder geval wel de boel in beweging. Hopelijke de goede kant op. Ik hoop dat God mij ook ziet en mijn gebeden hoort. Heel veel liefs voor jou <3
Lieve Wendy, wat een onbeschrijflijk leed heb jij moeten doorstaan. Ik heb je verhaal al een aantal keren gelezen en wil graag reageren en je bemoedigen. Heb gewoon geen woorden.
Ik zou wensen dat ik bij je in de buurt woonde. Ben geen prater, maar zou dan gewoon even zwijgend bij je op dat stoepje komen zitten. Om je te laten weten dat ik er voor je zou willen zijn.
Inmiddels is het vrijdag. Bid dat de storm is gaan liggen!
Dankjewel voor je lieve woorden. Zo lief dat je zegt dat je zwijgend naast mij op het stoepje zou komen zitten. Soms is praten ook gewoon niet nodig.Dankjewel dat je aan mij denkt. Veel liefs!
Je verdient alle liefde van de wereld.
De mensen die jou dit hebben aangedaan zijn zwaar gestoord.
Wat lief, dankjewel <3
Ach meisje toch <3
<3
Kon ik de droogmolen maar voor je opruimen of in ieder geval héél ver bij je vandaan trappen. <3
Wat lief. Dankjewel <3
Oh lieve Wendy,
Wat hartverscheurend en ongelooflijk traumatisch, de verhalen over jouw jeugd.
Zo dapper dat je het durft op te schrijven en durft te delen.
Heel veel bewondering en respect daarvoor.
In gedachten bij je, net als veel andere volgers van je blog. Ik hoop zo dat je dat voelt.
Heel veel liefs, Lydia
Ik voel dat zeker. het hier delen is echt een belangrijk deel van mijn verwerking. En dat er dan zoveel lieve mensen zijn die meelezen en mij niet veroordelen doet heel veel voor mijn heling. Dankjewel voor het iedere keer lezen. Veel liefs!
Heftig… Als je wilschoppen, je weet mij te vinden. Dan verplaatsen we samen die droogmolen
Dat is echt heel erg lief van je! Dankjewel
Lieve Wendy ik heb geen woorden voor wat jij allemaal hebt meegemaakt. Hoop mét jou dat de droogmolen ooit uit je zicht verdwijnt. Ik weet niet of het je helpt, maar het is nooit jouw fout geweest, Nóóít!
❤
Dankjewel Esther voor je lieve woorden. Vroeger kon ik daar nooit zo veel mee maar ik merk dat de herhaling er toch voor zorgt dat hier wel iets van blijft hangen. Dankjewel daarvoor <3