12 juli 2022 Storm

De wind, zondagavond kwam hij opzetten, de ouderwetse droogmolen vol met plaatjes en filmpjes begon steeds sneller en sneller in beweging te komen. Het was geen zacht briesje meer van losse plaatjes en filmpjes die in slowmotion werden afgespeeld. Er was storm op komst.

Plaatjes, filmpjes, alles in een grote chaos door elkaar heen. Welk verhaal begon eerst? Hoorde deze keer misbruiken bij hem of bij hem? Schold hij mij nou zo uit? Was zij het die mij in elkaar sloeg? Wie verraadde mij? Zat ik weer opgesloten in een donkere schuur? Mijn hoofd keihard op het aanrechtblad geslagen. Gal terug geduwd in mijn keel. Vieze ruwe handen onder mijn t-shirt, gekreun achter mij. Ik was toch veilig? Ik woonde toch niet meer thuis? Heel die periode een paar keer per week. Keurig een paar keer per week van school gehaald. Mijn nieuwe opa.

Met handen en voeten vastgebonden aan een ziekenhuisbed. Wie redt mij? Paniek, zoveel pijn. Mannen die aan je zitten, want jij bent toch dat meisje uit het internaat dat niemand gelooft.
Hij wil wel met mij weg naar het einde van de wereld. Ik ben zijn stiefdochter, maar wat maakte dat nou uit? Op bed geslagen worden door haar, ze raakt je waar ze maar kan, duwt oud brood en vieze onderbroeken in je mond. Alles voelt blauw en als je niet meer beweegt, wordt het oorverdovend stil. Uren misbruikt worden op een parkeerplaats bij de vuilstortplaats.

Nietsvermoedend uit school komen en helemaal in elkaar geslagen worden door haar, schudden, slaan, schreeuwen, uitschelden, schudden totdat je op de grond valt en dan de trap op worden gesleurd terwijl je elke trede in je ribbenkast voelt. En ‘s avonds dezelfde volle lading krijgen van je stiefvader. Maar hij zet altijd nog even wat extra kracht bij met woorden over hoe lekker ik dit wel moet vinden omdat ik niet meer reageer of gewoon hoe walgelijk manipulatief ik ben en hoe ik alles in hun leven kapot maak.

Verward naar beneden rennen omdat je denkt naar school te moeten en volledig in elkaar geslagen worden in dat kleine halletje naar de trap omdat je een achterlijke aandachttrekker bent. Heel de straat over getrokken worden aan je kleding en je haren omdat je probeert weg te lopen uit het internaat omdat je niet naar je stervende oma mag.

Kerstavond, je mag je spullen pakken. Opgedonderd. Jij maakt haar kapot, ze hoeft je niet meer. Die keer op school dat ik helemaal instort en niet meer naar huis durf. Ik word gehaald en mag bij hen. Na een paar uur staat ze schreeuwend in de straat. Ik hoef dat teringjong niet meer. Houd haar maar en hier heb je al haar zooi. Voor de zoveelste keer al mijn spullen in vuilniszakken. Nachten bang op zolder. De bedreiging dat als ik naar school zal fietsen mij iets zal overkomen. Kokhalzend de nacht in. Nergens meer veilig. Niemand die je nog gelooft.

De plaatjes en de filmpjes draaien steeds harder. Ik krijg ze niet meer op orde. Alle verhalen lopen door elkaar. Mensen, situaties. Ik krijg het niet meer helder. Mijn hoofd ontploft en ik krijg migraine. Migraine helpt, dat zorgt er voor dat ik mijzelf niks aan doe.

Het is de dag na de migraine en de storm gaat liggen. Ik voel mij dat kleine meisje. Botterig, leeg van de honger. Bang voor de volgende minuut. Bang voor de wereld. Bang voor mensen. Zo alleen. Holle bange ogen die zich het liefst willen verstoppen. Ik voel handen op mijn lichaam, handen in mijn lichaam. Alles doet pijn. Mijn lichaam voelt als een blauwe plek. Mijn lichaam voelt niet als van mij. Het lijkt alsof de storm van zondagavond mij overal heeft geraakt. Geschopt, geslagen, misbruikt, gekleineerd.

Vandaag is het dinsdag en moet ik weer om mij heen gaan kijken en zien dat het 2022 is en ik veilig in Limburg woon. Maar waar de droogmolen altijd naast mij stond, heeft de wind hem verplaats naar recht in mijn gezicht. Ik voel mij klein, gebroken, geslagen, uitgescholden, misbruikt, vies, hongerig, pijn op zoveel plaatsen in en op mijn lijf. Ik kan niet stoppen met kijken en voelen. En als ik dan genoeg pillen neem zodat ik in slaap val, dan droom ik ervan.

Vertel mij vandaag alsjeblieft niet dat het 2022 is. Want dan voelt mijn verhaal als niet waar. Dan ben ik iemand in de war. Dit is wat ik zie. Dit is wat ik voel. Alsjeblieft zeg vandaag niet dat het eindelijk voorbij is. Help mij alsjeblieft door er niks van te vinden, af en toe naast mij te zitten en samen te hopen dat de droogmolen weer zal verplaatsen naar de zijkant van mijn gezicht. En dat als hij weer op sluimer staat ik weer verder aan mijn herstel kan.