Goedemorgen,
De migraine is vandaag dan eindelijk weg.
Snel even kijken hoe het met de blauwe regen gaat.
Helaas moeten we met spoed naar de dierenarts. Odette verliest bloed uit haar achterkant en ze beweegt steeds minder.
We weten eigenlijk wel zeker dat Odette niet meer levend thuiskomt. Ze is al een oud besje en de afgelopen weken ging het steeds slechter. Het lijkt wel of Els het aanvoelt en ze komt nog even kijken wat ik met Odette doe.
Helaas moeten we afscheid nemen van Odette. Het is echt haar leeftijd zegt de dierenarts. Ze heeft verder geen infectie of snot. We hadden gehoopt dat ze zelf uit zou doven als een kaarsje. Het blijft zo moeilijk en verdrietig om deze keuze te maken.
We hebben Odette mee naar huis genomen en ik leg haar nog nog even bij Els. Els en Sue zijn heel de dag stil. Ik weet niet in hoeverre kippen kunnen voelen of denken, maar het lijkt erop dat ze haar missen.
En hoe bizar snel alles weer doorgaat. We zijn alweer onderweg naar Utrecht voor mijn therapie.
En zoals altijd, als we klaar zijn, gaat Zaagmans even wat boodschappen halen op de markt en blijf ik even rustig in de auto zitten om wat bij te komen. Ik voel mij in de war en word overspoeld door nare beelden.
Als ik weer een beetje op adem ben gekomen is het natuurlijk tijd voor plantjes.
Het beste middel bij chaos in je hoofd.
Deze week mogen deze plantjes mee naar huis. Ik heb nog een bloembak te vullen.
We doen nog even een drankje.
Ik ben zo blij dat ik na een heftige sessie gelukkig weer bij Zaagmans ben, een volwassen vrouw ben en niet dat kleine meisje van toen, dat al die jaren niet kon ontsnappen.
Tijd om naar huis te gaan en proberen te slapen.
Goedemorgen. Ik ben echt heel erg in de war van de sessie van gisteren. Ik blijf maar herbeleven en kan alleen maar stokstijf op mijn stoel blijven zitten om alles in de gaten te houden of het echt allemaal wel veilig is nu. Alles voelt als vroeger.
Het is hier al middag en ik heb eindelijk wat kleding gevonden. Het lukte mij niet om te douchen en hoe vies dat ook voelt, het is te onveilig in mijn hoofd om naakt onder de douche te gaan staan.
Deze situatie is ook wat treurig.
Dus ik rommel wat met bloemen die Zaagmans gisteren op de markt kocht.
Daarna wikkel ik Odette in een doek om haar later te kunnen begraven.
Ik moet proberen bezig te blijven dus ik kneed een zuurdesembrood.
Maar ook dat helpt niet. Dus plof ik weer in mijn stoel en komt Meneer T bij mij zitten. Hij weet heel goed dat hij op dit soort momenten niet op schoot kan, omdat ik er geen ruimte voor heb. Dus blijft hij rustig in het zicht zitten.
Ik weet inmiddels niet meer wat ik met mijzelf aan moet, dus stelt Zaagmans voor om een rondje te gaan rijden.
Ik heb mijn wintersloffen maar aangetrokken. Ik heb het altijd zo koud als ik mij zo slecht voel.
Kijk nou eens wie hier rustig oversteekt?
Dit is een goede afleiding zeg!
Dankjewel <3
Ik probeer wat friet.
En plof dan weer in mijn stoel totdat het tijd is om te slapen.
Nou… Alsof ik hier heel de nacht heb gezeten. Zo voelt het wel een beetje.
Ik bak het zuurdesembrood af.
En weet nog steeds niet wat ik met mijzelf aan moet.
Weer wat kneden.
Ik kreeg laatst de vraag of ik het recept van mijn sinaasappelkoekjes wilde delen. Ben een beetje lui vandaag dus ik doe het even zo. Het recept is niet van mij maar komt van Laura’s Bakery. Ik heb het alleen een beetje aangepast.
Volgens mij moet ik hier iets mee doen.
Gelukt.
Ik kan niet zo goed uitleggen via foto’s hoe het er werkelijk aan toegaat hier. Het is heel normaal dat je na de traumasessies die ik volg een paar dagen in de war bent. Alleen, in de war zijn en het zonder professionele hulp uitzitten deze dagen is echt heel erg pittig. Ik verzuip in de nare beelden en het enige wat ik op deze momenten denk is dat ik niet meer verder wil. Dat ik bang ben dat ik dit traject niet overleef, omdat het zo zwaar is om alles opnieuw te voelen en te beleven met je volwassen verstand. Juist nu snap ik waarom CPTSS vaak later pas echt tot uiting komt. Ik ben er zo goed in om alles weg te stoppen. Gewoon omdat het te veel pijn doet om toe te geven aan mijzelf dat dit echt allemaal is gebeurd.
Stil zitten lukt niet, bewegen lukt niet. Maar mijn gedachten zijn op dit moment zo bizar donker dat ik heel snel iets moet doen om mijzelf hiervan af te leiden.
Normaal zou ik hier plezier in hebben, maar dit is nu puur overleven.
Maar goed, ik ben er dus nog en de bak is gevuld.
Goed moment ook om ons kipje te begraven…
Dag lieve Odette, dankjewel voor de afgelopen zes jaar waarin we zoveel plezier en aandacht van je hebben gehad.
Ik kijk hoe Zaagmans de asperges schilt.
En eet.
Bij mij zijn ze een beetje verstopt.
Ik was helemaal vergeten dat het deeg nog in de koelkast lag. Snel nog even de koekjes afbakken.
En alsof ze het ruikt, komt Dochter nog snel even een koekje eten voor het slapen gaan.
Ik ben er nog. En gelukkig is de dag voorbij.
Maar wat een hel om weer de dag te moeten beginnen. Elke avond je bed instappen en blij zijn dat de dag voorbij is en elke ochtend weer balen dat je weer wakker wordt en je weer een dag moet vullen. Soms vraag ik mij af of ik dit alles wel zo open moet delen. Maar uiteindelijk schrijf ik dit blog voor mij zelf. Voor mij voelt het zo. Ik overleef dit. En als er ooit iemand hier meeleest en deze wanhoop ook voelt, weet dan dat je eruit kan komen. Of ik overleef het niet en misschien kan ik dan een beetje begrip kweken voor andere mensen met CPTSS of voor mensen uit hun omgeving, dat je het soms gewoon niet redt. En dat het niet zomaar opgeven is, maar dat er voor mij 43 jaar lang al een vies gevecht plaatsvindt.
Tijd om weer wat bloemen te tellen.
En te zien hoe de blauwe regen nu denk ik wel op haar mooist is.
Ik ben weer gevuld met een halve medicatiekast, dus er kan weer een klein lachje vanaf. Sowieso moet er een lachje vanaf want Dochter komt zo langs.
We gaan samen naar de kapel om een kaarsje te branden.
<3
Samen langs de paardjes zoals we vroeger deden.
Kijk nou zo mooi we wonen.
Ik moet nog even mijn broek ruilen, want die ligt al een paar weken te wachten.
Zaagmans heeft er niet zoveel zin in.
Ik ook niet.
Snel een ijsje dan! Dan kan ik daarna rap mijn bed in.
Truste!
Oh Wendy, wat is dit toch afschuwelijk voor je. Ik lees al lang mee en zou zo graag iets voor je doen. Is er iets wat je ook maar een beetje zou kunnen helpen qua bijvoorbeeld afleiding bieden of zoiets? Waarschijnlijk een hele domme vraag want dan had je daar met Zaagmans en je dochter vast al iets voor gevonden…. Ik wil alleen zo graag uitdrukking geven aan het gevoel dat ik met je meeleef en je zo graag zou willen helpen. Ik kan me geen voorstelling maken bij wat er allemaal gebeurd is in je leven. De tipjes van de sluier die je soms oplicht in je blogs gaan mn voorstellingsvermogen te boven. Het is echt heel waardevol hoeveel begrip je kweekt door je openheid. En ik hoop zo van ganser harte dat je op een dag je eigen blog kunt teruglezen en zult kunnen stilstaan bij van hoever je bent gekomen en hoe draagbaar en mooi het leven voor je is geworden.❤️
Wat een lieve woorden! Dankjewel 💖
Afleiding zoeken blijft lastig maar door te bakken en in de tuin bezig te zijn en ook deze plogs te maken heb ik een beetje afleiding.
Dankjewel voor je meeleven. Je reactie raakt mij 🌷
Ach lieve Wendy,
Wat in- en inverdrietig. Ik vind het heel erg moedig dat je zoveel deelt. Natuurlijk schrijf je voor jezelf maar weet dat er anderen zijn die meelezen en vooral ook met jou meeleven.
Ik zou verschrikkelijk graag iets voor je willen doen ..
Vanuit Friesland heel veel warmte, steun en licht voor je.. ❤️❤️🕯🕯
Ik voel zeker dat hier heel lieve mensen meeleven. Dat vind ik soms lastig omdat ik daar een stuk erkenning mee krijg. Moet daar nog een beetje aan wennen 🥹
Maar ze komen steeds meer binnen en het is zeker heel steunend.
Zo leuk dat de meeste mensen nu schrijven waar ze vandaan komen 😀 Is leuk om te lezen zo weet ik ook een beetje waar jullie vandaan komen
Een dappere dodo ben je!
Je hebt het zo moeilijk maar toch zie je nog de mooie dingen.
Dikke knuffel van uit Groningen.
Wat lief van je. Dankjewel 💖 en ook zo leuk dat je schrijft waar je vandaan komt! 😀 Leuk om te lezen dat er uit zoveel plaatsen wordt meegelezen 🌷
Ook vanuit Drenthe heel veel liefde, sterkte en kracht!
Ik vraag me wel af hoe je die foto maakt waar je het deeg aan het kneden bent? Staat Zaagmans dan op de tafel?
Zo leuk uit Drenthe! 😀🌻
Zaagmans is op het keukeneiland gaan staan voor de foto 🤭
En een dikke knuffel uit Friesland. ♥️
(Van een Groninger dat dan weer wel.)
Je bent hier altijd welkom.
Zo leuk uit het mooie Friesland. Dankjewel voor je gastvrijheid 🌻🥰
Sterkte met het verlies van jullie kipje.
Liefs uit Godlinze (Groningen)
Dankjewel <3 Godlinze nog nooit van gehoord.Klinkt wel heel erg mooi!
Je bent zo ontzettend dapper met alles op te schrijven! Blijf het doen, het helpt jou toch een beetje verwerken hoop ik. En heerlijke fotootjes. Wel naar dat Odette overleden is. Ik weet nog dat je ze kreeg (of waren ze eerst van dochter?). Een hele, hele dikke knuffel uit de Wieringermeer 😘😘😘
Dankjewel 🌻 Het helpt mij zeker bij mijn verwerking. Dat het niet meer alleen in mijn hoofd afspeelt en dat ik het deel met andere mensen, maakt minder eenzaam en is echt naast mijn therapie een groot onderdeel.
Wat lees je al lang mee! Odette en de andere twee heb ik toen samen met Dochter uitgebroed onder een lamp. Dat is alweer zes jaar geleden.
Wieringermeer daar ben ik denk ik nog nooit geweest. Daar ga ik eens op letten ☀️
Veel liefs een knuffel terug 🧸
Ach wat ontzettend verdrietig dat Odette er niet meer is zeg. De liefde die je van diertjes ontvang is zo mooi en bijzonder. Net zoals je schrijft dat Mr.T ook niet op schoot mag bij je als het niet goed gaat. Ze voelen je vaak haarfijn aan.
Ik vind het ook enorm ontroerend hoe je met Odette omgaat. Dat je haar nog even bij de andere kippen legt en hoe je haar mooi ‘ingepakt’ heb.
Hoop dat het op dit moment goed met je gaat! Lieve groeten vanuit Woudenberg.
Ja dieren zijn en blijven heel bijzonder he. Ze voelen denk ik meer aan dan we durven denken. Het was fijn om haar toch nog een soort van mooi afscheid te geven. Leuk, groetjes uit Woudenberg! Blijft leuk om te lezen waar iedereen vandaan komt.
Veel liefs!
Wat lijkt het me zwaar om zoveel dagen in je leven als overleven door te moeten maken. Hopelijk gaat het door de therapie toch wat lichter worden met de tijd.
Licht gewenst vanuit de mooie Betuwe🌸🍀🌞🌏
Het is zeker flink pittig en er lijkt soms echt geen einde aan te komen. Als je altijd gewend bent je zo te voelen, is het lastig je voor te stellen of je vast te houden aan wat nog zou kunnen komen. Dankjewel voor het licht uit de mooie Betuwe!