15 april 2022

Goedemorgen,

Daar ben ik weer eens met beeld in plaats van alleen maar tekst. Ik heb de afgelopen vier weken bijna alleen maar doorgebracht in mijn stoel. Stijf van angst en herbelevingen. Mijn medicatie is helaas weer opgehoogd, maar het zorgt er wel voor dat ik weer een beetje op aarde ben. De nachten zijn nog wel erg kort want tussen vier en vijf word ik wakker van angst en begint het herbeleven weer. De ochtenden zijn eigenlijk het zwaarst. De afgelopen weken bracht ik vaak dissociërend door in mijn stoel, waardoor ik soms pas om vier uur in de middag erachter kwam dat ik heel de dag naar een zwart scherm had zitten staren.

Deze ochtend lukt het dus ook niet om op te starten en zit ik bibberend in mijn stoel. Ik probeer er maar niet meer te veel tegen te vechten. Ik drink een warm kopje thee en hoop dat het vandaag snel mag uitdoven. Zo niet, dan is dat ook wat het is. Ik ben op dit moment hard aan het werk met mijn traumabehandeling en dan worden dit soort momenten af en toe zwaarder. Kan alleen maar hopen dat het ooit uitdooft.

Tegen de middag lukt het mij om te douchen en aan te kleden. Afgelopen weken verdroeg ik geen strakke kleding om mijn lijf en liep ik heel de dag in mijn pyjama. Weer een stap vooruit dus.

Ik bak ook weer een zuurdesembrood.

Hoog tijd om een kijkje in de tuin te nemen. Even de aandacht op alles wat groeit en bloeit.

De Ginko doet ook zijn best.

De blaadjes kunnen niet wachten om helemaal te ontvouwen.

Zaagmans is bang voor natte voeten.

Hoe is het vandaag met de filetjes?

Met Odette gaat het niet zo goed. Het lijkt erop dat ze langzaam aan het uitdoven is als een kaarsje. Ze lijkt gelukkig verder geen pijn te hebben, maar ze is heel snel oud aan het worden.

Even een paar zonnestralen vangen.

En dan is het wel weer eens tijd om een stap buiten de deur te doen.

Niks leukers dan plantjes voor de tuin kopen.

Een dagpauwoog.

Zaagmans is ook heel blij met alle plantjes.

Kijk eens wie daar voor het eten aanschuift. Gezellig.

We kijken samen door bergen oude foto’s. Als u toch eens wist hoeveel mappen en dozen ik heb met foto’s. Zo leuk.

Proost mensjes.

We kijken samen het eerste babyalbum van Dochter in. Dan besef je je echt hoe hard de jaren gaan.

Het was een fijne dag waarin ik na een paar weken eindelijk weer een beetje in beweging kwam. Ik was inmiddels bang dat het nooit meer zou gebeuren.

Truste!