1 april 2022 In een andere straat

De afgelopen maanden waren erg zwaar en de therapie ging erg moeizaam. De overvloed aan nare beelden en de nachten vol met nachtmerries en de vele migraine dagen maakte dat ik uitgeput raakte. Ik begon steeds meer kalmerende tabletten te gebruiken om mijzelf de dag door te helpen. Alleen daar werd de werking ook steeds minder van. Mijn psychiater vond het tijd voor een ander middel. Topiramaat. Dit zou ervoor zorgen dat de beelden en herbelevingen minder zouden worden en het zou ook een positief effect hebben op migraine. Fijn. Dan kon ik eindelijk na vier, bijna vijf jaar Haldol af gaan bouwen.

In het begin leek er niet zoveel aan de hand. Ik bouwde Topiramaat per week op en Haldol per week af. Totdat ik op de volle dosis Topiramaat zat en twee weken van Haldol af was.

Ik ging niet van m’n padje af, nee ik ging een straatje om. Compleet in de war. Alle beelden waren weg maar de gevoelens gierden als een malle door mijn lijf. Mijn woorden was ik kwijt en ik kon niemand meer uitleggen wat er nou aan de hand was. Alles werd donker om mij heen, ik was ik totale paniek maar kon met niemand meer het gesprek aan. Daarnaast kreeg ik heel heftige migraine-aanvallen en kon ik niet meer recht zitten van de pijn in mijn darmen. Huilend heb ik in mijn stoel gelegen en gesmeekt of dit alsjeblieft op mocht houden. Ik wilde geen dag meer verder leven in deze chaos zonder woorden en lichamelijke pijn.

Dus moest snel weer alles afgebouwd worden en Haldol dit keer op een halve dosering erbij.

En nu zit ik al een week bibberen in m’n pyjama op een stoel. Met af en toe wat afwisseling van de wacht van Dochter of van Zaagmans. En als er genoeg kalmerende tabletten inzitten kan ik af en toe douchen.

Ik voel mij weer dat meisje op het schoolplein dat niet durfde te spelen omdat haar lichaam nog te zeer deed van de klappen. Of een ochtend lang opgesloten had gezeten in een donkere schuur met een kookwekker en haar eigen braaksel in een bakje, om dit weer teruggeduwd in haar keel te krijgen. Of die zonder reden werd uitgescholden, of misschien nog wel erger, genegeerd. Die niet tegen de geluiden van de spelende kinderen kon en schrok van elke beweging, omdat ze met haar hoofd bij thuis was. Bang om naar huis te gaan. Niet wetende wat er zou gebeuren. Werd je in elkaar geslagen? Of beschuldigd van iets vreselijks? Of lag ze gewoon te slapen op de bank?

Deze weken waren net zo eenzaam als vroeger. Niemand snapt waarom je verlamd van angst de hele dag op een stoel zit en midden in de nacht ligt de bibberen van angst. Vroeger begreep ook niemand mij. Het ondervoede kleine blonde meisje dat nooit meedeed, dat altijd bang was. Dat altijd aan de zijlijn stond toe te kijken. Dat eigenlijk niks opsloeg, maar stond te overleven en zich in stond te houden om niet te hoeven spugen van angst. Kinderen vonden mij raar en begrepen niet waarom ik niet mee kon doen. Ik was altijd alleen.

Vandaag loop ik nog steeds kokhalzend door het huis, weet eigenlijk bijna niemand van mijn bestaan, behalve via mijn blog, overleef ik mijn dagen, draai ik de meest vreselijke films in mijn hoofd en hoop ik dat het snel avond is. Maar de avond maakt ook weer bang. Want na de avond komt weer de ochtend. En ook in deze volwassen periode snapt niemand waarom ik zo doe. Ik zie mensen met onmacht naar mij kijken. Er vallen vaak lange stiltes. En van iedereen die ik vraag of hij of zij ooit wel eens zo verlamd van angst is geweest en een beetje dit gevoel kent, hoor ik nee. Weer ben ik alleen. Weer weet ik niet waar ik mij aan vast moet houden en wanneer dit voorbij moet gaan. En ook al hoor ik 80 keer per dag dat het nu 2022 is en niemand mij meer iets aan zal doen, gelooft mijn lichaam er niks van.

Het is vreemd hoe je lichaam alle trauma’s onthoudt. Zodra de controle verdwijnt, of het gebrek aan scannen van je omgeving, of er extreme veranderingen optreden die je doen denken aan dat van toen, je lichaam zich meteen weer gaat gedragen alsof het trauma alweer plaatsvindt. Je kan je niet meer bewegen, alles gaat zeer doen. Je moet spugen, je krijgt diarree, soms darmbloedingen, darmpijn, hevige migraine. En je kan alleen nog maar stil zitten, scannen en jezelf veilig houden, totdat de storm weer is gaan liggen en je weer langzaam op je eigen pad kan gaan wandelen. Kijken of je weer een paar stappen verder vooruit kan.

Ik vind het vreselijk dat ik niet geholpen kan worden zonder medicatie. Dat mijn trauma’s te heftig zijn om te behandelen zonder een dekentje van Haldol.

Ik ben zo bang dat echt behandelen onder invloed van Haldol helemaal geen zin heeft. Want we zijn nu bijna acht jaar aan het behandelen waarvan één jaar zelfs een opname. Al bijna vijf jaar gebruik ik Haldol en ben ik na al die jaren van behandeling nog steeds niks waard zonder mijn dekentje van Haldol. Ik zit nu op de halve dosering, maar houd ik dat vol? Want de angst giert door mijn lijf en ik zit nog steeds verlamd op mijn stoel.

Ik loop weer alleen net zoals vroeger met m’n schouders langs het hek van het schoolplein m’n vingers glijdend langs de buizen van het hek om ergens houvast aan te hebben. Om weer niet naar huis te durven als het twaalf uur is.

Ik hoop dat ik de aankomende tijd mijn stoel los durf te laten en weer een beetje durf te geloven in het nut van therapie en gebruik van de juiste dosering medicatie. Dat ik weer op mijn pad kom, in plaats van in mijn eentje een paar straten verderop, schurend langs een muur of een hek voor een beetje houvast.

Share

29 gedachtes over “1 april 2022 In een andere straat”

  1. Dat je in staat bent om zo goed te verwoorden wat er speelt los van de verschrikking daarvan, is jouw fundament waar je op kan bouwen. X #babysteps

  2. Mijn hart gaat naar je uit! Zou haast willen dat ik je gevoelens zou herkennen zodat ik je troost kan bieden; en zou kunnen zeggen als je dit en dat doet gaat het over. Je bent ongelofelijk sterk vergeet dat niet! Wat je ook besluit te doen; je bent ongelofelijk dapper en sterk.
    En je doet er toe, je verhalen doen er toe. Door jou ben ik nu alerter op bijzonder gedrag bij kinderen. Ook al ken je niet veel mensen je verhalen worden door verteld en rimpelen zo verder..(de steen die in het water valt)

    1. Sprakeloos. Ik hoop dat je kracht en zelfvertrouwen mag krijgen om vol te houden. De mensen die je dit aan hebben gedaan wens ik heel wat anders. Dikke kus.

    2. Dankjewel voor je lieve woorden. Fijn ook te lezen dat je zelf meer alert bent op bijzonder gedrag van kinderen. Al wordt er maar één iemand opgemerkt, dan heeft het delen van dit verhaal zin gehad.

  3. Ik realiseer me dat ik niets anders kan doen dan je sterkte wensen. Heel veel sterkte! En nog eens heel veel sterkte!

    Wij weten dat jij bestaat, wij lezen je verhaal, voor ons ben jij van waarde! En ja, trauma laat zijn sporen na, het lichaam heeft een geheugen (Bessel van der Kolk, Traumasporen).
    Sterkte!
    XX

    1. Dankjewel. Ik heb het boek van Bessel van der kolk ook. Ik zou het er in deze tijd misschien eens wat meer bij moeten pakken.

  4. Ik vind het zo knap dat je kan verwoorden hoe het voelt voor jou, als beelddenker zijnde heb ik alleen de beelden en nooit de woorden.
    Met open mond lees ik wat je schrijft en heb daar zoveel bewondering en respect voor.
    Ik realiseer me dat ik helemaal niets voor je kan doen, ik baal voor jou dat de Topiramaat je niet heeft kunnen helpen, ik mag mezelf gelukkig prijzen dat het mij wel helpt. De machteloosheid overvalt me bij tijd en wijle, ik bewonder je moed en je doorzettingsvermogen.

    Ik wens je kracht en sterkte, licht en liefde
    Liefs Marjan

    1. Wat fijn dat het middel voor jou wel werkt. Zo zie je maar weer hoe ieder lichaam anders reageert. Ik hoop dat je ooit ook eens woorden aan je beelden kan geven. Voor het verwerken hoort het er denk ik wel bij. Dikke knuffel voor jou <3

  5. Ach lieve Wendy,
    Zoals Mar ook zegt: voor ons doe je ertoe. Je verhalen raken ons recht in het hart, we voelen met je mee, gunnen je warmte en liefde.
    Het voelt zo onmachtig om dat alleen via commentaren op je blog te doen, maar weet dat dit oprecht is. Als ik op een andere manier iets voor je zou kunnen doen zou ik dat erg graag willen.
    Heel veel liefs,
    Lydia

  6. Wat een nare en heftige tijd ga je door, al zo’n lange tijd 😥
    Ik wil je zo graag een dikke knuffel geven!
    Super dapper en knap hoe je het zo op papier kan verwoorden. ❤

  7. Wat eenmaligheid weer waar je doorheen gaat. Wat dapper dat je het deelt. Wat zou ik graag mijn armen om je heen doen en je laten zien dat armen ook kunnen knuffelen. Houd vol.

  8. Zit hier echt te huilen achter mijn computer. Ik vind dit zo vreselijk voor je.
    En al heb ik het niet aan den lijve ondervonden gelukkig, ik merk wel dat ik je begrijp. Het niet meer weten waar je het zoeken moet van de angst en de paniek. En een omgeving die je wil helpen, maar niet bij je in de buurt kan komen en machteloos staat.
    Wat hierboven ook al eerder werd genoemd: ik vind het echt enorm dapper dat je dit hier durft neer te schrijven. Zie hierin toch ook een stuk herstel!
    Hoop van ganser harte dat de situatie op dit moment wat milder voor je is. Vanaf hier een hele lieve knuffel en brand een kaarsje.

    1. Dankjewel voor je lieve en bemoedigende woorden. Ik hoop ook dat door het delen ik meer zal herstellen. Of misschien is iemand anders ermee geholpen. Door het te delen is het niet meer alleen van mij en niet meer alleen een verhaal wat zich afspeelt in mijn hoofd. Door het te delen, kom ik er zelf ook niet onderuit om het als de waarheid te zien. Jaren lang heb ik mijzelf voorgehouden dat het maar verhalen in mijn hoofd waren, dat ik mij aanstelde, of dat het allemaal niet zo erg was.
      Dankjewel voor het branden van het kaarsje <3

Laat een antwoord achter aan wendy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *