Goedemorgen,
De ochtend begint bizar slecht. De migraine is gelukkig weg. Voelt dan dubbel zo lastig dat ik niet blij kan zijn, maar verlamd door somberheid en herbelevingen vast op mijn stoel zit
Ik probeer kleine dingen te doen die niet te lang duren, maar die mij wel een zichtbaar bewijs geven dat ik in beweging ben geweest en dus niet alleen in vroeger.
Ik ga in mijn pyjama in de zon zitten. Het lukt mij nog steeds niet om te douchen. Voel mij te onveilig en wil niet geconfronteerd worden met mijn lichaam. Voelt best kwetsbaar om eerlijk te zeggen dat het niet lukt om mijn lichaam te verzorgen op dit moment. Maar dit is hoe het ook gaat. Ik houd het maar een paar minuten buiten uit, want aan de overkant van ons huis is het stembureau en dat maakt dat ik te veel moet letten op alle geluiden.
Ik probeer mij een beetje te focussen op de tuin. Zie steeds meer groen boven de grond komen. We zijn nog steeds bezig de plantenbakken wat groter te maken. We willen meer mooie bloemen maar niet te veel veranderen aan de stijl van de tuin. Het is alleen best moeilijk om bloemen te laten groeien in onze tuin omdat we niet heel veel zon hebben. Op zich wel lekker met hoogzomer, want dan kunnen we lekker buiten blijven zitten.
Van de week maar eens naar het tuincentrum om te kijken of ik al wat bloemen kan vinden voor dit hoekje.
Ik vouw een wasje
Bak nog een zuurdesembrood af.
En ga dan weer zitten.
Op mijn uitkijkpost.
Dus nog steeds in pyjama. Denk dat het douchen vandaag er echt niet in zit. Misschien vanavond. Deze uitkijkpost voelt op dit moment het veiligst voor mij.
Best gek. Bijna twee jaar geleden toen ik in de kliniek was, was dit mijn uitkijkpost als ik vastliep. Uren heb ik hier doorgebracht. Gewoon naar buiten kijken. De dag overleven. De boel goed in de gaten houden. Adem halen. Blijven leven.
Dit was wat ik een jaar lang zag. Niet met elke dag een regenboog natuurlijk. Ik mis de kliniek nog regelmatig. Ik was daar zo op mijn plek. Ook al wist ik niet waar ik naar onderweg was, ik voelde dat ik iets deed. Iets goeds. En dat gaf perspectief. De therapeuten die ik had, hadden het programma zo passend voor mij gemaakt. Het programma was zo goed voor mij. Trauma-therapie en beeldende therapie en pmt hielpen mij goed. Ook al had ik migraine dan kon ik nog in mijn pyjama door het gebouw lopen, of was er altijd wel iemand die een moment met je kon ruilen. Wat ook voor mij heel helpend was, was dat ik niet meer thuiszat en dus niet meer kon ontsnappen aan de herrie in mijn hoofd. Je moest daar wel doorvechten want er was geen afleiding meer. Sinds ik weer thuis ben is het eigenlijk alleen maar slechter met mij gegaan. Ik ben nog nooit op zo’n fijne plek geweest als daar. Ook sommige mensen waarmee ik was opgenomen, mis ik nog regelmatig. Hoe vaak we daar wel niet met z’n allen op de uitkijkpost zaten. Hoe goed we elkaar aanvoelden. Soms een luisterend oor. Soms juist heel goed aanvoelen, wanneer je juist niets moest zeggen. Of soms gewoon een kopje thee of koffie en alleen maar voor je uitkijken, naar welke auto waar stond geparkeerd. Ik vind het best wel pijnlijk mij vandaag te beseffen dat ik nu een nieuwe uitkijkpost voor mijzelf heb gemaakt en nog steeds niet in beweging kom.
Goedemorgen, ik heb goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Goede nieuws is dat ik eindelijk ben gedoucht en ik weer heerlijk fris ruik. Het slechte nieuws is dat ik migraine heb en hiermee de plog maar afsluit omdat het anders allemaal wel heel sipjes wordt. Ik kom wel weer terug als mijn hoofd weer wat meedoet en er weer iets te delen is. Eerst dit weg slapen.
Truste!
Ik brand een kaarsje voor je en stuur je heel veel liefde!
Echt heel erg lief van je! Kaarsjes branden helpen altijd. Heel veel liefs en licht voor jou<3
Ik kwam vandaag thuis en stak een kaarsje aan en dacht deze is voor Wendy!!
Sorry ik kan er niets aan doen maar ik zou zo graag iets voor je willen doen. ❤️❤️❤️
Dit wat je nu doet, dat is al zoveel! dankjewel daarvoor <3
Gedachten/vragen over jouw plog.
Oplopende spanning die migraine veroorzaakt volgens je psychiater,het advies om meer te delen,zou dat ook in je plogs of dagboeken of praten met vriendinnen kunnen??ipv slapen?
Een hulphond als maatje die je aanvoelt.
Je bent zoveel alleen ,lijkt het.
Sterkte en liefs.
Hij zegt wel wat het beter is om meer met hem te delen en met Zaagmans. Hij weet ook dat ik graag schrijf en foto’s maak.
Bakken en koken vind ik ook heel fijn. Alleen op heel slechte dagen lukt dit niet. Zelfs wandelen niet. Dit is als ik verlamd van angst in mijn stoel. Soms herbeleven, soms het gevoel dat gevaar in mijn nek hijgt en ik mijn omgeving goed moet blijven scannen. Echt veel slapen doe ik niet. Overdag sowieso niet. Alleen als ik heel erge migraine heb. Wel kan in de ochtend lang op de rand van mijn bed blijven zitten en niet in beweging komen omdat alles voelt als vroeger.
Ik ben veel alleen, klopt. Ik heb geen vriendinnen of anders sociaal netwerk. Vond ik vroeger wel wat lastig. Tegenwoordig is het wel een beetje mijn eigen keuze geworden. Ik zal dan iedere keer mijn afspraken af moeten zeggen. De eerste vier keer vindt iemand dat nog niet zo vervelend maar daarna wordt het een stuk lastiger. En dat snap ik ook heel goed. Het moet wel een beetje verdeeld en gelijkaardig blijven in een vriendschap.
Een hulphond hebben we het over gehad. Daar zijn we ons nu in aan te verdiepen. Zaagmans moet het er ook echt wel bij kunnen hebben want als ik op bed lig met migraine kan de hond niet uitgelaten worden.
Jeetje, het is inmiddels een heel boek geworden 🙂 Geeft dit alles een wat beter beeld?
Veel liefs voor jou.
Dank je voor je reactie en heel veel liefs.
Mogen wij, trouwe lezers van je blog, je vriendinnen zijn? ❤️❤️
Ahhhhh <3 Zo onwijs lief! Natuurlijk mag dat <3
Lieve Wendy, hoop van harte dat de migraine niet zo lang geduurd heeft. Gun het je dat je lief voor je zelf mag zijn: lukt douchen niet, dat is oke. Wil je in de uitkijkpost zitten, dat is oke. Ik gun het je dat je jezelf niet (meer) veroordeelt.
En ja, wat hierboven ook iemand schrijft, je kan ook papieren vriendinnen hebben 🙂 Al zou ik graag bij je om de hoek wonen, er voor je willen zijn, en graag koekjes bij je komen eten!
Afgelopen tijd ben je meer aan het schrijven, tussen je plogs. Het is wel inverdrietig wat je schrijft. Voel je angst, je verdriet door het scherm heen komen. Hoop zo enorm voor je dat dit verlichting voor jezelf geef!
Helaas alweer migraine hier een paar dagen. Ik had graag mijn koekjes met iedereen gedeeld hier als dat zou kunnen. Dankjewel voor je lieve woorden <3
Lieve Wendy,
Wat goed dat je dit deelt, en dat je ondanks al je nare gevoelens zoekt naar dingen om het draaglijker te maken. Ik wil graag een keer koekjes komen eten daar in het mooie zuiden en een wandeling maken. En ook al zeg je ‘m 10x af, dan gaan we de 11e keer wel. Alleen op jouw voorwaarden en in jouw ‘comfortzone’. Ik kan me voorstellen dat dat een te groot woord is maar je snapt wel wat ik bedoel. En ook al ben je na een kwartier of half uur alweer klaar, het maakt me niet uit. En mocht dat te veel voor je zijn, waarvoor ik alle begrip heb, dan blijf ik gewoon mee lezen en reageren op je blogs en plogs. Het is verschrikkelijk wat jou is overkomen/aangedaan en ik ben trots op hoe jij keer op keer je demonen het hoofd bied. Daar heb ik heel veel bewondering en respect voor. Voor nu, heel veel sterkte, hoop dat de migraine je gauw met rust laat. X
Wat een onwijs lieve woorden en aanbod om hier met mij te wandelen. Helaas durf ik daar nu nog Gee ja op te zeggen. Te verlegen. Te bang niks toe te voegen enz enz…. Maar ik houd je in gedachten en vind ik het echt zo lief dat je dit voor mij zou willen doen. Dat raakt mij echt. Dankjewel.