Goedemorgen,
We vertrekken zo weer naar Luxemburg. Maar eerst nog een schaaltje griesmeelpap. In mijn geval, nog steeds beton, omdat ik het weiger af te wegen.
En we zijn weer onderweg.
Het eerste zelf gebakken zuurdesembrood is ook mee. Ben benieuwd hoe het smaakt.
Best ok. Een klein beetje te zuur. Komt omdat ik de laatste rijstijd iets te lang heb laten duren, omdat mijn bed nog zo lekker lag. Goede les voor de volgende keer, vragen of Zaagmans zijn bed uit wil.
Het voorjaar doet al goed zijn best.
Gelukkig is het kneuterige hotel dat we graag boeken weer open vandaag.
Hallo kamer.
We gaan meteen de deur weer uit, want het is prachtig weer vandaag.
Ook al voel ik ze niet, ik probeer ze toch te vangen. Wie weet slaat mijn systeem ze ergens op en komen ze later dit jaar nog ergens goed van pas. Het voelt zo raar om er een paar dagen tussen uit te gaan, terwijl ik met mijn hoofd continu bij de dood ben. Het voelt als toneelspelen. Oh ja, leuk vogeltje, ja, mooie berg, ja prachtig uitzicht. heerlijk om hier te zijn. Terwijl er in mijn hoofd een droogmolen keihard draait vol met nare beelden en gedachten waarvan ik bang ben ze niet meer te kunnen dragen of vol te houden. Wanneer mag ik stoppen? Wanneer mag ik me echt melden bij de levenseindekliniek? Op het moment dat iedereen er oké mee kan zijn? Ga ik het redden tot aan het einde van de zomer? Ga ik door tot dat de badkamer klaar is? Wacht ik tot het huis af is, zodat Zaagmans de boel goed kan verkopen? Plakken we er nog een paar mooie vakantie’s achteraan? Of val ik steeds dieper die put in en kost alles straks alleen nog maar te veel moeite? Ik wil flink zijn. Flink voor Zaagmans en Dochter. Dus ik kan alleen maar hopen dat deze behandeling voor het einde van de zomer wat houvast biedt. Wat perspectief.
Tijd voor een lekker soepje.
Auto opladen.
En Zaagmans zoekt wat te snacken.
De zon maakt zich ook alvast klaar voor morgen.
Doen wij nog een drankje op de kamer.
Heerlijk als het ontbijt zo voor je klaarstaat.
Zaagmans heeft er zin in.
Ik ook.
Maar toch altijd eerst koffie.
Tijd voor een wandeling.
De winter lijkt hier echt helemaal verdwenen. Zo anders dan drie weken geleden.
Oh, toch nog een beetje winter gevonden.
Zaagmans gaat heel stoer het ijs op.
Of toch niet?
Houd je maar goed vast en kom er maar snel vanaf.
Wandelen lijkt mij vandaag iets veiliger.
Zo ziet het kasteel er vandaag uit.
Zo in januari.
Ik hoop maar dat het helpt.
Wat een helder uitzicht vandaag.
Stoere Zaagmans.
Meneer T en ik zijn toe aan een broodje.
En weer door.
Langs de wijnranken.
Hier groeien deze zomer flessen met wijn. Rode en witte.
Meneer T vond de wandeling alweer lang genoeg.
En weer door.
We moeten namelijk onze lievelings-wokmaaltijd ophalen. En die eten we dan altijd bij dit uitzicht op.
Smakelijk.
Nog een liter thee, en dan is het alweer tijd om te slapen.
Truste.
Ik vind het toch heel raar dat jullie matrassen van verschillende diktes zijn 😉
Mooie foto van jou in het bos; op de foto lijkt het net of er een halo voor je hangt….
Klopt, de mevrouw van het hotel heeft voor mij daar een harder matras neergelegd. De normale matrassen zijn daar echt zo zacht, dat ik geen oog dicht doe. Grappig, wij zagen het ook al op de foto. Zaten wel mooie kleuren in.