24 februari 2022 Ik sla het licht uit je ogen.

Er waren een paar snoepjes gestolen uit de keukenla. Er waren een paar guldens gestolen die los door het huis lagen. Ik had dat gedaan. Ik had die dropjes gepakt om mee naar buiten te nemen en te delen. Ik had die paar gulden gestolen omdat ik zo graag naar de kermis wilde, maar waarvan ik wist dat ik daar nooit aan mee mocht doen. Ik wilde er ook zo graag bijhoren. Ik wilde niet mijn broertjes van school halen om vervolgens naar boven te worden gestuurd en alleen in de poort buiten te mogen spelen… daar waar nooit iemand was.

Er werd aan ons gevraagd wie dat had gedaan. Ik was de enige die het wist en durfde het niet te zeggen. Ik vroeg aan mijn broertje of hij het voor mij op wilde nemen. We wisten allebei dat hij geen straf zou krijgen. Hij kreeg sowieso nooit klappen of echte straf. Hij was het koningskind en ik het zwarte schaap. Hij begreep heel goed dat, als ik de waarheid zou vertellen, ik dit niet zonder kleerscheuren zou overleven. Hij vertelde tegen mijn ouders dat hij het had gedaan. Niks aan de hand. Een weekje niet op de computer en dat was het dan.

Ik voelde mij zo intens schuldig over het feit dat ik hem dit op zich had laten nemen, dat ik elke avond in mijn bed ging bidden naar God of hij mij wilde helpen de waarheid te vertellen zonder dat ik daar te hard voor geslagen zou worden, of uit huis gegooid zou worden. Ik schreef het in mijn dagboek. Het vrat aan mij. Ik kon hier niet mee omgaan ik moest eerlijk zijn. Ik verzon straffen voor mijzelf dat niemand mij ooit nog aardig mocht vinden. Dat ik een echte dief was en niemand mij ooit nog mocht vertrouwen. Iedereen mocht mij haten want wat ik had gedaan was onvergeeflijk.

Op een dag werden we bij elkaar geroepen en moesten we in een rijtje naast elkaar staan. Mijn moeder was naar een paragnost geweest en deze mevrouw had haar verteld wie de dief was in huis. We kregen nog één kans om de waarheid te zeggen. Ik heb denk ik wel een uur starend voor mij uit staan kijken. Ik durfde het echt niet. Maar moeder ging zo vaak naar paragnosten en kwam dan altijd thuis met de meest vreselijke toekomstvoorspellingen over mij. Toekomstig prostitué, verslaafd aan drugs en alcohol, verhoogd risico op suïcide voor mijn dertigste levensjaar, manipulatief monster, een gevaar voor mijn broers en zussen. En nu had deze paragnost dus de waarheid gezegd. Ik kon niks anders dan een diepe hap lucht nemen en zeggen dat ik het had gedaan.

Er kwam zoveel herrie los dat het stil werd in mijn hoofd. De vloer trilde. Ik werd geschopt, geslagen, er werd aan mijn haar getrokken, ik werd door elkaar geschud, ik was totaal de tijd en ruimte kwijt. Ik werd de trap op gegooid. Elke rib raakte het hout van de trap. Ik strompelde door omdat ik zo snel mogelijk op zolder uit wilde komen. Ze schreeuwde dat ze mij zou slopen, kapot zou maken, dat ik een vies smerig klotekind was. De grootste ellendeling die haar leven kapot maakte. Ze trapte mij het bed op en terwijl ik op mijn buik lag om mijn lijf te beschermen trok ze de kastjes onder mijn bed leeg. Onder in die kastjes lag verstopt brood wat ik niet had kunnen eten van angst. En om zo min mogelijk geslagen te worden had ik ze verstopt. Anders zou ik om de vijf minuten met een wekker geslagen worden tot ik moest kotsen en mijn stiefvader mijn braaksel terug in mijn keel propte. Maar naast het verstopte brood lagen er ook vuile onderbroeken van ongelukjes die ik had gehad. Als ik weer te lang niet had durven bewegen en de dag alweer voorbij was, dan had ik het in mijn broek gedaan. Als ik deze onderbroek dan in de was zou doen, zou ze mij zo hard in elkaar slaan en mij er helemaal mee insmeren. Ik was zo bang voor haar. Dus verstopte ik de onderbroeken. Deze haalde zij uit de kast en propte ze met grof geweld in mijn mond. Ze duwde ze hard in mijn mond en daarnaast sloeg en schopte ze en raakte ze mijn lichaam waar ze het maar kon raken. Ik probeerde te gillen uit paniek want ik moest overgeven en kreeg geen lucht. Ik stikte.
Laat dit zo snel mogelijk voorbij zijn. Ze knijpt me dood.
Ik probeerde zo stil mogelijk te blijven liggen in de hoop dat de storm snel ging liggen. Ik begon hier grote stukken te missen omdat ik te weinig lucht kreeg. Mijn zus die op de achtergrond toe stond te kijken begon ook te gillen. Ik lag op mijn buik om zo min mogelijk geraakt te worden en vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe mijn stiefvader met zijn armen over elkaar toekeek en nog even toeschreeuwde dat als we niet heel snel onze mond dicht hielden we nog een keer aan de beurt waren maar dan door hem.

Het eerste moment wat ik mij hierna herinner is dat ik verlamd op bed lag op mijn buik. Mijn lichaam deed overal pijn en voelde blauw aan. Zo ben ik uiteindelijk in slaap gevallen.

De volgende dag op school had de meester met gym in de gaten dat ik mij niet om durfde te kleden. Hij vroeg of hij naar mijn rug mocht kijken en zag overal blauwe plekken en complete handafdrukken. We gingen door naar een vertouwensarts. Zij vond de situatie zorgelijk en wilde contact met onze huisarts. Daarop raakte ik weer in paniek. Want die mannelijke huisarts, daar flirtte mijn moeder altijd mee. Het waren altijd de hulpverleners die ze om haar vinger wond en dan vooral de mannen. En inderdaad, aan het eind van de dag kwam het er op uit dat ik het zelf had gedaan, of mij express door iemand anders in elkaar had laten slaan. En daar was de kous mee af. Ik was een monster van een kind. Ongelofelijk gevaarlijk in een gezinssituatie

`Het ergste van dit verhaal vind ik dat ik nooit begrepen heb dat zij zelf niet voelde dat dit over een grens ging. Dat ze niet bij mij kwam zitten en zou zeggen; we hebben een probleem, ik kan je niet zo jaren lang in elkaar blijven slaan. Maar in plaats daarvan zette ze mij op kerstavond met twee vuilniszakken op straat. Want niet zij was het probleem, maar ik. Ik zou na de kerstvakantie afscheid nemen van school, maar de dag daarna belde mijn moeder al dat ik geen afscheid meer kon nemen, omdat ze niets meer met mij te maken wilde hebben en vooral ver van haar gezin moest blijven.

Ik was nog elf…