5 mei 2020 Ontsnappen

Als klein meisje keek ik vaak uren uit mijn zolderraam. Soms een hele middag als ik net uit school kwam. Soms als ik weer zonder eten naar bed was gestuurd. Ik keek dan bij de mensen naar binnen. Keek hoe gezellig ze het hadden. Hoe ze met elkaar aan tafel zaten, of hoe ze met elkaar televisie keken. Ik fantaseerde dan hoe het zou zijn om bij hen te mogen wonen. Hoe het zou zijn als ik hun kind was. Zou ik mij dan blij voelen? Zou ik dan bij het echte leven horen? Zonder geheimen. Het leven met kansen om te groeien en te mogen zijn wie je bent.

Zou ik dan in die woonkamer mogen spelen en geluid mogen maken zonder dat je onverwachts van achteren in elkaar geslagen zou worden. Zouden we dan met z’n allen de slappe lach mogen krijgen aan tafel zonder dat je voor straf naar bed zou worden gestuurd? Zou ik dan op een sportclub mogen? Of een hobby mogen hebben? Zou mijn moeder mij er dan naartoe brengen en trots op mij zijn dat ik mij ontwikkel in het leven, ergens goed in ben, of durf te kiezen voor wat bij mij past. Zou ik ergens goed in zijn?

Heel mijn leven vraag ik mij af wie ik zou zijn zonder het gezin waar ik vandaan kom. Heel mijn leven probeer ik het anders te doen. Ik probeerde het op school. Ik probeerde het met werk. Ik probeerde het met sociale contacten. Ik probeerde het in liefdesrelaties. Ik probeerde het met mijn dochter. Ik deed zoveel mogelijk aan het normale leven mee. Elke dag onder de mensen. Elke dag de winkels in. Mijn eigen boodschappen. Reizen met openbaar vervoer. Mijn leven op de rit houden. Mijn eigen huisje leuk inrichten. Zelfstandig zijn.

Ik probeerde het allemaal. Ik probeer elke dag te ontsnappen aan waar ik vandaan kom. Het anders te doen. Mij anders te voelen. Een ander leven te hebben of te krijgen.

Maar het lukt mij niet. Hoe vaak en hoe lang ik het ook probeer. Dag in dag uit. Jaar in jaar uit. Ik blijf steken. Iedere dag weer. Elke keer weer blijven steken op hetzelfde punt. De alles overheersende angst die mij vaak vanuit het niets totaal kan verlammen, waardoor ik dagen op een stoel of bank door kan brengen. Niet in het hier en nu. Mij niet meer bewust van mijn omgeving. Verlamd van angst en het niet meer weten. Mijn vingers tot bloedens toe kapot pulken. Mijn lippen en de binnenkant van mijn mond tot bloedens toe opengebeten.

Ik wil ontsnappen aan waar ik vandaan kom. Ik hoop altijd dat als ik mijn best blijf doen en doorzet, dat het wel anders wordt. Dat ik mee kan doen aan het leven. Dat ik er kan zijn in vrijheid.

Ik kom niet verder. Ik ben net zoals zij. Misschien niet agressief en vernederend, maar wel met grote beperkingen. Ik zie ze elke dag op mijn netvlies. Mijn leven is net zo klein en beperkt als dat van hen. Ik ontwikkel amper en mijn alles overheersende angst zorgt ervoor dat ik steeds op hetzelfde niveau blijf steken. Ik zit het leven uit zonder er echt aan mee te doen. Ik vecht tegen wat zij niet anders konden doen.

Ik kan er niet uit. Ik kan er niet aan ontsnappen omdat heel mijn lijf, mijn brein en elke vezel in mij is overtuigd, vergiftigd en doordrenkt met hoe zij naar mij keken, over mij spraken, over mij dachten en hoe zij mij behandelden. Daarmee ben ik, of ik wil of niet, dus net zoals zij.

Share

25 gedachtes over “5 mei 2020 Ontsnappen”

    1. Ik zou je zoveel willen schrijven, maar zou niet weten hoe. Je hebt verschrikkelijk dingen meegemaakt en gezien, die geen mens zou mogen ervaren. Heel veel sterkte.

    2. Jij deelt. En communiceert constructief met jezelf en jouw omgeving. En dat maakt jou compleet anders. Ik wil je minder strengheid voor jezelf toewensen.

  1. Zou zo graag tegen je willen zeggen dat je dat NIET bent, zoals zij, lieve Wendy, ik hoop zo dat de therapie doorzet, en dat je dat stukje echt anders gaat voelen en zien, je bent echt een heel leuk en lief mens wat ik zie en wat we elkaar schrijven, laat je er niet(meer) onder krijgen, ik hoop met heel mijn hart dat het de goede kant op gaat, je mag er gewoon zijn tof mens dat je bent:)
    Dikke knuffel, Marjolein

  2. Als je zo hard je best doet maar na al die jaren nog niet kan ontsnappen aan die verschrikkelijke mensen…. ik gun je zo je vrijheid. Ik weet uit ervaring hoe hard het knokken is om die boeien los te wrikken. En ik ben nog lang niet helemaal los. Ik kan nu een paar km lopen, om het zo maar te zeggen.

    Het feit dat je er nu veel vaker over schrijft is toch ook een ietsiepietsie verbetering? Jij houdt het in iedergeval niet meer geheim!

    Dikke virtuele knuffel!

    1. Wat dapper van je dat je ook aan het loskomen bent. Stap voor stap. Dat ik er over schrijf en het ook echt voel is zeker een vooruitgang.
      Liefs!

  3. Oh meissie toch. Mijn hart bloedt voor jou. Ik hoop dat je ooit jouw verleden iets los kan laten. Ik hoop dat met heel mijn lijf. Geloof mij, je bent een topper!

  4. O lieve Wendy,
    Ik ken je niet persoonlijk maar lees al erg lang je blogs.
    Ik vind je zowel letterlijk als figuurlijk zo’n mooie vrouw.
    Je geeft door je schrijven andere mensen iets moois mee, alleen daardoor al weet ik zeker dat je niet net zo bent als zij.
    Je bent een beschadigd mens en dat maakt je leven enorm veel moeilijker dan wanneer je een andere basis had gehad.
    Maar als ik de liefdevolle foto’s en beschrijvingen zie over je partner, je dochter, de natuur, dan voel ik je warmte.
    Heel veel liefs en een dikke knuffel

    Lydia

  5. Maar jij bent niet zoals zij! Jij hebt inzicht, jij wil anders, jij zoekt een uitweg, jij bent op zoek naar een oplossing, jij bent creatief, jij vecht!!!!! En dat vechten mag met onderbrekingen en pauzes. En tijdens dat vechten verlies je ook rondes, maar blijf in de ring! Dat ben jij waard en wij blijven je toeschreeuwen: vecht, hou vol, kom op, je kan het, geef niet op!

  6. Jij bent NIET zoals zij omdat jij je best doet om het totaal anders te doen en alles wat jij hebt gemist wel aan je dochter te geven. Dus de keten is daarmee verbroken en daarmee ben je dus al veel verder gekomen dan je misschien zelf denkt.

    Helaas betekent dat niet dat wonden zijn geheeld en dat er geen littekens zichtbaar zijn. Ik hoop dat je wonden langzaam maar zeker helen en je littekens vervagen en dat je straks met trots kan terugkijken naar de lange weg die je al hebt afgelegd. Ieder stapje is er één en zolang je in beweging blijft (of dat nu vooruit en soms een stukje achteruit is) kom je verder.

  7. Ooo Wendy,

    Wat vreselijk om te lezen dat je al op zo jonge leeftijd je zo minderwaardig gevoeld hebt en niet de liefde en waardering hebt gehad die ieder kind zó nodig heeft en dat het je leven nog altijd zo beheerst.

    En dat je schrijft dat je jaar in en jaar uit je best doet en blijft steken… dat je niet verder komt, dat je er niet uit komt, dat je schrijft over een ‘alles overheersende angst’. Wat erg is dat… amper voor te stellen hoe je je moet voelen. En dat je je best blijft doen en door zet om toch zo ver te komen dat je er kan zijn in vrijheid.

    Je blog heeft me ‘gegrepen’, ik schrik er van dat een persoon zo diep geraakt kan worden. Als ik je foto’s zie dan zie ik een hele mooie vrouw. Leuke foto’s, leuke teksten met je dochter en partner. Wat fijn dat je deze mensen om je heen hebt… Ik ben er van overtuigd dat je alles doet en kunt voor de mensen om je heen. Je bent een mooi mens…en een prachtige vrouw…

    Ik blijf je volgen en mee lezen…

Laat een antwoord achter aan wendy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *