9 februari 2018 EMDR deel 1

Sinds een paar weken ben ik gestart met EMDR. Ik doe dit voor een periode van zes weken en ik zit nu op de helft.
Tijd voor een update dus.

Zoals sommige van jullie wel weten, heb ik last van complexe PTSS. Complex, enerzijds omdat ik veel kind-trauma’s heb van voor het zesde levensjaar en complex, omdat ik veel trauma’s heb op verschillende gebieden en in verschillende leeftijdsfasen.

Vooral de vroege kindtrauma’s zijn voor mij erg lastig. Ik kan er weinig woorden aan geven, maar mijn lichaam reageert vaak wel heel heftig. Er zijn heel veel triggers die mij meerdere keren per dag bij verschillende trauma’s brengen. Dit varieert in, heel misselijk worden, kokhalzen, zweten, heel heftige diarree uit het niets, paniekaanvallen, hartkloppingen, een plots gevoel van een dreigende ramp. Onveilige gevoelens die ik herken uit mijn jeugd, ernstig wantrouwen en onveiligheid naar mensen, mijn eigen gevoelens niet geloven, mijn lichaam niet begrijpen, bepaalde voedingsmiddelen niet verdragen in mijn mond, geuren die mij het gevoel geven dat er iets ergs staat te gebeuren, muziek die mij terugbrengt naar een onveilige situatie, schrikken van onverwachte geluiden, mijn best doen niet te huilen, te bukken, of van mij af te slaan als iemand mij onverwachts aanraakt. Dan heb ik het alleen nog over gevoelens die mij onverwachts lijken te overkomen als ik tegen een trigger aanloop.

Mijn eerste keer EMDR vond ik helemaal niet zo spannend. Ik bedoel, wat is er nou spannend aan een herbeleving die je al jaren elke dag beleeft? Ik ging er heel open in en dacht, voor de dag ermee! Ik kan hier alleen maar beter van worden.

Ik ben een ster in mijzelf wijsmaken dat wat ik voel wel meevalt. Dit is mijn overlevingstechniek, dus werd er meteen maximaal ingezet met de EMDR. Het is namelijk de bedoeling dat je werkgeheugen maximaal belast wordt. Met vroege kindtrauma’s is dit gewoon wat lastiger. Je ziet de beelden wel, maar je komt wat lastiger bij je gevoel. Bovendien heb ik mijzelf al die jaren wijsgemaakt dat het allemaal wel meeviel en dat het mijn eigen schuld was, of erger, mijn eigen verzonnen waarheid. Ik kreeg dus een hoofdtelefoon op met piepjes, twee trillers in mijn handen en een lichtbalk voor mijn ogen. Deze lichtbalk blijf je de hele sessie volgen.

Ik vond de eerste keer EMDR niet heel makkelijk, maar ik vond het ook niet heel zwaar. Je kan er weinig in fout doen. Je moet je vooral heel erg focussen op je trauma. Het gevoel dat ik als eerste kreeg was, dit is niet echt, dit is veel te makkelijk, ik zal het wel verkeerd doen, zoiets als dit moet veel zwaarder zijn, ik zal wel geen PTSS hebben, maar aanstelleritis. Zelfs tijdens de EMDR was ik erg kritisch naar mijzelf. Toen ik na de sessie op wilde staan viel ik bijna flauw, wel een teken dus dat ik hard had gewerkt.

De dagen erna was ik vooral heel moe maar verder had ik niet echt het idee dat er nou iets anders was. Dat gaf mij dus ook weer het gevoel dat ik niks had gedaan en dat EMDR misschien wel nep zou zijn.

De tweede sessie voelde minder intens, waarschijnlijk omdat ik wist wat er zou komen, maar gaf mij weer het gevoel dat ik niks zat te doen. Echter de dagen erna waren wel weer heftig. Ik had een pijnlijk lichaam, was moe en moest opeens huilen toen ik een mevrouw zag lopen waarvan ik dacht dat ze een heel zwaar leven had. Opeens voelde ik het ook naar mijzelf toe, misschien was mijn leven ook wel zwaar geweest, misschien ben ik ook wel bang voor de slechte afloop. De dagen erna zat ik niet lekker in mijn vel. Veel bezig met de trauma’s en mij daar tegen te verzetten. Ik was vaak moe, iets wat totaal niet bij mij past en ik voelde mij behoolijk nutteloos. Een groot besef overviel mij van hoeveel tijd ik ben verloren door al mijn trauma’s en over hoe ik er nog lang niet ben.

Maar dan gebeurt er iets positiefs! Ik eet een bakje muesli en dat verdraag ik normaal nogal slecht. Dit is voor mij een trigger dat mij soms kan laten braken. Vooral als er een hard vliesje tussen zit, dat zorgt ervoor dat ik erg mijn best moet doen mijn maaginhoud er niet uit te gooien. Ik beet op een vliesje, haalde het van mijn tong en at weer door. Ik at weer door! Ik besefte mij dat mijn lichaam mij met rust liet. Voor ieder ander gaat dit misschien helemaal nergens over, maar dit was voor mij het bewijs dat de EMDR iets doet. Ik was een trigger kwijt! Deze trigger van bepaalde voedingsmiddelen in mijn mond en moeten braken staat voor een heel geweldadig trauma uit mijn vroege jeugd. Ik ben deze kwijt. Kwijt door tijdens het denken aan het trauma, te luisteren naar piepjes en te kijken naar lichtjes. Ik vind dit zo bizar. EMDR is dus niet nep. En ik ben dus ook niet nep…

De derde sessie vond ik wel heel pittig. Er kwam tijdens de sessie zoveel los, zoveel verdriet, terwijl ik zelf dacht dat het allemaal wel meeviel. De dag erna was ik dan ook intens verdrietig. Ik stond een kast te schilderen en werd opeens overvallen door groot verdriet. Een besef dat het allemaal niet normaal was. Dat het geweld, het schoppen, het slaan, het vernederen, het schudden, knijpen,  het ziek maken, uitlachen, liegen, manipuleren, kleineren, kapot maken, negeren, afwijzen, allemaal waar was. Niet 1 keer, niet 10 keer, maar jarenlang. Bijna veertig jaar lang ontkende ik wie ik ben, wat er is gebeurd, dat ik er niet mocht zijn.

De dagen erna merkte ik dat ik in dit gevoel bleef hangen. Wist niet zo goed wat ik met mijzelf aan moest.
Helaas kon ik niet opgaan voor de vierde sessie, want ik kreeg migraine.

Je leest veel dat mensen snel opknappen van EMDR, helaas werkt dat niet zo snel bij complexe PTSS. Daarom sta ik op de wachtlijst voor een week-opname waarin ik twee keer per dag EMDR krijg. Bij complexe PTSS is het toch fijner als je het sneller achter elkaar krijgt. Ik merk dat het nu vooral veel zwaarder aan het worden is.
Dat is ook de reden waarom er even geen plogs zijn. Ik heb al mijn kracht nodig voor mijn binnenkant, de buitenkant komt straks wel weer. Toch wil ik mijn proces wel delen op mijn plog, omdat ik uit ervaring weet dat het fijn is om er bij anderen over te kunnen lezen. En daarnaast krijg ik zoveel lieve berichtjes van jullie met de vraag, hoe het nu gaat.

En eigenlijk gaat het best goed, het is alleen even zwaar nu. Maar ik heb er wel geloof in. Ik geloof dat er straks zoveel energie vrijkomt. Energie om eindelijk eens te bouwen aan het leven zoals ik het graag zou zien.

Maar voor nu, nog even flink zijn!