Een moeder op school vroeg of ik mee wilde naar het feestje van haar dochter. Ik vertelde haar dat ik dat niet mocht van mijn moeder. Tuurlijk wel zei de moeder. Ik loop wel even met je mee naar huis. Bloednerveus liep ik met de moeder mee. Zo bang voor wat mij nu te wachten stond. Nooit iets doen wat je eigen moeder je verboden heeft. Ik was zo bang. Hoe erg zou ze ontploffen?
De moeder belde aan. Mijn moeder verzon een smoesje over dat we weg moesten.
Met een klap ging de deur dicht. Mijn moeder sloeg mij met mijn hoofd hard tegen de deur. Ik voelde de ronde structuur bubbeltjes van de deur tegen mijn achterhoofd. Bij iedere klap waar mijn hoofd de deur raakte kraakte mijn haar tegen mijn schedel en schuurde het langs de structuur als ik iets naar beneden zakte. Bij het schudden en de keiharde klappen in m’n gezicht voelde ik de structuur tegen mijn wang. Ze raakte mij waar ze mij maar raken kon. Het waren niet haar handen die mij het meest pijn deden, maar de koude en harde structuur van de deur. De deur voelde als nieuw op mijn huid, haar harde liefdeloze handen allang niet meer. Ik had haar voor schut gezet. Ellendig klote kind. Hoe had ik haar dit aan kunnen doen?
Ze bleef schreeuwen, schudden en slaan. Houd je stil, probeer niet te vallen of geluid te maken, dan is het misschien eerder over.
De deur ging met een zwaai weer open. Ik stond op straat. Want in alle paniek doordat de andere moeder meeliep was ik vergeten mijn broertje op te halen. Met een lijf vol met pijn liep ik weer terug naar school. Gloeiende huid, pijnlijke rug, een bonkend hoofd. Gezicht op neutraal. Ik was zo bang buiten. Alles deed zeer maar niemand mocht wat zien. Misschien was ik wel echt zo’n monster die deze klappen verdiende. Want de moeder van school heeft de geluiden aan de voordeur ook moeten horen en ook zij liep van mij weg. Mijn pijnlijke lijf de onveilige wereld wat was er nog echt?
Rennend voor mijn leven bijtend op mijn lip tegen de tranen, snel mijn broertje ophalen. En dan met een diepe hap lucht weer terug naar huis in de hoop dat ze al haar woede kwijt was en vol met vrees om dezelfde lading nog een keer te krijgen als mijn stiefvader thuis zou komen.
Hoe kon ik ze dit nou aandoen…
Ach meissie toch….. wat een ellende heb jij moeten doorstaan. Ik zou je graag willen troosten al helpt dat niet eens. Een dikke virtuele knuffel en 2 armen om je heen.
<3
Wat verschrikkelijk en wat moet zo’n onveilige situatie diepe wonden hebben geslagen.
Kan me voorstellen dat het bijna onmogelijk is om te helen.
Maar wat ongelooflijk knap dat je zo’n liefdevolle vrouw bent geworden en lieve mensen om je heen hebt.
Virtuele knuffel van mij.
Lydia
<3
Lieve Wendy, wat een kutterig wijf was je moeder, ik uit me niet chic maar ik wil er geen ander woord voor gebruiken. Je bent een sterke vrouw, een lieverd met een lieve man en een geweldige dochter. Be proud, ik vind je geweldig, maar dat weet je vast wel. Dikke kus van Jacq XXX
<3
Dat dit soort mensen bestaan, dan ben je toch echt ziek. Ik begrijp niks van mensen die weerloze kinderen of dieren dit soort vreselijke dingen aandoen. Echt verschrikkelijk. En dat je ondanks deze ellende toch zo’n lief en bijzonder mens bent geworden. Ik wens je alle goeds.
<3
Ik ben oprecht misselijk nu…. en ik beloof je wendy dat als ik ooit merk dat een kind in mijn omgeving dit te verduren krijgt dat ik dan dat kind oppak en mee neem. Echt!
Ik ben blij dat je dit zegt, er kijken nog steeds te veel mensen weg <3
Met een brok in mijn keel en misselijk heid lees ik dit. Ik kan er gewoon niet bij. HOE dan?!
Wat ben je sterk en dapper dat je het op kunt schrijven.
Vind het zo verschrikkelijk voor je. Hartverscheurend.
Ik zal nooit wegkijken en bij vermoedens achterhalen wat er aan de hand is en hulp aanbieden. Niemand verdient dit.
Xxxxxx
<3