31 december 2017 Dankjewel 2017

2017, een jaar waarin onze emotie’s echt alle kanten op gingen. U weet wel, eigenlijk zoals het vaak gaat in het leven. Als ik terugkijk op 2017 hebben we heel veel om dankbaar voor te zijn. Ook dingen die ik liever niet voorbij had zien komen, maar die ons toch weer dichter bij elkaar brachten, of uiteindelijk heel wijze lessen bleken te zijn. U keek het afgelopen jaar natuurlijk allang met ons mee. En wat was dat leuk voor ons. Alle reactie’s, alle lieve post, mooie woorden. We waren er echt heel blij mee. Zullen we dan nog één keer terug kijken op 2017?

In januari ging ik met Sweaterman natuurlijk weer op avontuur in Frankrijk. Wat kochten we dit jaar mooie schatten. Nog vaker met Sweaterman op avontuur gaan is iets wat ik mij had voorgenomen voor het afgelopen jaar en dat is gelukt!

 En natuurlijk had ik ook het voornemen om nog meer vakantie te vieren met Zaagmans.

En dat deden we dan ook meteen in februari. Samen met Meneer T wandelen en winkelen in Frankrijk.

Maart vergeet ik nooit meer. Nog nooit heb ik Dochter zo verdrietig gezien. Na tien jaar haar lieve Jonna in laten slapen. Staat mij niet bij dat ik mij ooit zo onmachtig en verdrietig tegenover haar heb gevoeld. Hier helpen geen pleisters en kusjes meer. Van een gezond paard in de ochtend, naar een doodziek paard in de middag. Van samen tien jaar beste vrienden, naar helemaal alleen achterblijven.

Maart was ook de maand waarin ik veel op de tuin was. Veel in onze eigen tuin was met onze Filetjes en we een zieke Flo ophaalden bij Dochter.

Ik kocht in maart mijn eigen Canta! Mijn eerste stap naar nog meer vrijheid. En gelukkig leek het ook weer beter te gaan met Flo.

En dan P1&P2, die kunnen natuurlijk ook niet ontbreken in Maart <3

In april ging het steeds slechter met Flo. Zo slecht dat we haar helaas moesten laten inslapen. Wat was ze bijzonder, onze lieve Flo <3

Op 4 april nam ik voorgoed afscheid van mijn lieve tante Rina. Tijdens onze laatste avond samen gaf ze mij nog zoveel. Intens dankbaar ben ik voor deze avond. Ik neem dit voor de rest van mijn leven mee. Als ik weer eens vastloop denk ik aan haar. Mede dankzij haar altijd open deur voor mij, heb ik de dingen in mijn eigen leven ook anders kunnen doen. Ik heb veel te weinig gebruik gemaakt van die open deur en daar heb ik heel erg spijt van. En ook nu weer, door het grote gevoel van spijt naar haar, doe ik het ook weer anders. Niet meer verstoppen. Omring jezelf met mensen die echt in je geloven, dat is wat zij mij voor de laatste keer leerde. Op 13 april ging haar wens in vervulling en viel ze in slaap bij de mensen die zielsveel van haar houden.

 April was ook de maand van ons eerste ijsje, onze broedse kippen, mijn opkomende moestuin en rondjes rijden in mijn Canta.

En dat laatste deed ik natuurlijk heel erg veel.

We waren natuurlijk ook heel vaak bij Dochter op de boerderij.

Waar ik haar zo nu en dan opsloot tussen de beesten of achter de tralies.

 We gingen in april ook naar Frankrijk met Jos en Riet.

We gingen een handje meehelpen met het verbouwen van hun vakantiehuisje.

Wat werkten we hard en hadden we het gezellig met elkaar.

In mei gingen al mijn moestuinbakken naar buiten, kocht ik een eend voor op de tuin, aten we onze eerste asperges van dit jaar en propten we Meneer T weer eens in een doosje.

Dochter en haar verkering kwamen natuurlijk ook regelmatig bij ons langs.

En onze Filetjes waren het afgelopen jaar natuurlijk ook erg vaak aanwezig.

En in mei lieve mensen, vertelde ik op het plog dat er een B3 aankomt.

In mei liet ik ook een haarstuk aanmeten.

En in mei zochten we samen schatten en aten we sushi met elkaar.

We aten natuulijk ook pizza in Amsterdam en winkelden wat af.

In mei werd het zelfs zo heet dat we een zwembad kochten.

Dit jaar was er ook weer veel migraine.

Maar in juni aten we voor het eerst uit de moestuin. En wij niet alleen, onze Filetjes ook.

Natuurlijk kwamen P1&P2 , broer G en schoonzus Do een rondje zwemmen en aten we natuurlijk weer sushi.

Mijn voornemen voor 2017 was om meer op vakantie te gaan.

Dus gingen we nog een keer naar Frankrijk.

Niet dat het dit keer als echt vakantie voelde. We werkten net iets te hard en het was net iets te warm.

Maar we waren in Frankrijk mensen, we waren in Frankrijk.

En natuurlijk liepen we alweer/nog steeds op de boerderij bij Dochter.

 In juli ging ik met Sweaterman alweer op avontuur. We kochten alle kringlopen leeg.

En genoten van de zomer… en sommigen onder ons intens van friet.

Beetje winkelen, beetje wandelen, beetje kringlopen. Ik kan dit wel elke maand.

Ook in juli was ik nog steeds vaak op de tuin te vinden. Eigenlijk wel in iedereen zijn tuin als ik er zo op terugkijk.

 In juli begon ook mijn Canta steeds vaker stuk te gaan. Zaagmans besloot dat er als de brandweer een nieuwe moest komen. En vanaf toen ging ik als brandweervrouw Sam door het leven. Of Pieta Post.

Ik ging zelfs met P1&P2 naar IKEA. Verpestte ze meteen voor het leven, door ze op alle bedden en banken te laten springen.

In augustus besloten we om nog maar eens een keer naar Frankrijk te gaan.

En huurde ik voor Zaagmans een echte eend.

De BBQ ging in augustus ook aan. Gezellig bij Ome G en GMT.

Er werd natuurlijk ook heel veel gewandeld.

En ik broede samen met Meneer T een paar eieren van de tuin uit.

Ik was niet de enige, Els en Sue deden mij na.

Over broeden gesproken, de poes van Dochter kon het ook al niet laten.

De eerste signalen van de herfst! Dat betekent vroeg opstaan en foto’s maken.

Ik mocht ook nog een paar foto’s maken van Dochter. De foto’s moesten uitbeelden hoe zij zich toen voelde. Prachtige manier om je emotie’s er te laten zijn.

 Ach ja, in september kan je best nog een keer naar Frankrijk. En dat deden we dan ook.

Wandelen, wandelen en nog eens wandelen. Want de herfst is zo mooi en als je te veel in je hoofd zit, kom je weer mooi met je voetjes op aarde. En dat was dit jaar soms hard nodig. Dit was de periode dat we te horen kregen dat Dochter niet meer op de boerderij mocht blijven wonen. Dit was ook de periode waarin ik niet zo goed meer wist of ik dan wel weer met zijn drieën verder kon in één huis.

Oktober was de maand waarin mijn haarstuk kreeg. Voor alle vrouwen met alopecia; doe het. Vind jezelf het waard. Eindelijk geen schaamte meer. Geen zorgen meer over hoeveel meer er nog gaat uitvallen. Eindelijk je vrouwelijkheid weer terug.

En in oktober deden we nog een weekendje Frankrijk. Men, mijn goede voornemen is echt uitgekomen! Wat geniet ik er iedere keer weer van.

En gezellige avondjes met fijne mensen, daarvan kan ik ook erg genieten.

In oktober besloot ik Kippie weer mee naar huis te nemen. Ik had alle kuikens keurig teruggebracht naar de tuin, maar Kippie bleek toch te zwak en te slecht in haar veren te zitten.

In november werden P1&P2 alweer drie! En laat B3 niet heel lang meer op zich wachten.

November was ook de maand waarin ik mij liet opnemen. En dat was goed. Ook al ging na de opname voor even mijn lichtje uit, en goed ook.

In december was hij er eindelijk; B3! En wat is hij knap hè! Net zo knap als zijn broers.

We bezochten natuurlijk ook kerstmarkten. Want als je eigen lichtjes even niet meer kunnen branden, wordt het hoog tijd om er een paar op te zoeken.

We vierden met z’n allen kerstavond.

We keken het glazenhuis af en deelden cadeautjes uit.

Eerste kerstdag was ook heel fijn met elkaar, alhoewel Dochter hier wel uitbeeldt dat nog een kerstdag toch echt niet hoeft.

 We vierden nog wat door. Staarden regelmatig uit het raam en ik dacht de afgelopen weken dat het niet meer goed kwam.

Maar gelukkig, in de laatste week ging mijn lichtje dan eindelijk weer aan. Zo aan dat ik zelfs in het nieuwe jaar alvast wat EMDR aangeboden krijg. En dat geeft hoop mensen. En met Kippie gaat het gelukkig ook weer goed!

2017 blijft echt bijzonder in alle opzichten. Zo vaak heb ik gedacht dat het niet meer goed kwam. En toch, toch lukte het ons ook iedere keer weer om door te gaan, om plezier te hebben, om elkaar weer terug te vinden. Want ondanks alles, doen we het nog steeds samen. 2017 was gewoon het leven. 2018 zal dat vast ook worden. Want dat is wat we doen, leven. En tussen alles wat we voelen, zitten zoveel mooie momenten. 2017 had gelukkig heel veel mooie momenten en mooie momenten maken mij gelukkig. In 2018 ga ik er nog meer van verzamelen en mijn wens voor u is dat u net zoveel mooie momenten zult vinden.

Heb het fijn met elkaar of alleen vanavond. Heb het nog veel fijner in 2018!

Bedankt voor alle lieve woorden en hopelijk lezen jullie in 2018 weer mee. Ik kan namelijk al die mooie momenten van 2018 toch niet alleen voor mijzelf houden?