Angst

De meeste dagen van de week schrik ik wakker om half vijf. Wakker van angst.

Negen van de tien keer ik heb ik er niet eens een speciale gedachte bij. Het gaat automatisch. Dit is wat mijn lichaam doet. Vroeger als klein meisje was het wakker worden van angst terecht. Mijn angst om naar beneden te gaan en de dag te moeten beginnen was terecht. Dat ik trilde van angst, kokhalsde van angst en dat jaren lang, was heel terecht. Maar als je een volwassen vrouw bent en al heel lang uit die situatie bent, dan is het niet meer terecht. Maar mijn lichaam vind het normaal. Weet niet beter. Die angst is zich gaan vertalen naar pijn in mijn lijf. Vaak naar migraine. Want als je een paar uur zo op de bank zit, vol vluchtplannen, maar je je amper kunt bewegen omdat je bevroren bent door angst, dan ploft je hoofd wel uit elkaar.

Zoek hulp, zult u nu denken. Dat probeer ik. Maar keer op keer wordt mijn hulpvraag afgewezen omdat migraine en de angst om in beweging te komen elke vorm van behandeling in de weg staat.

Wat mij de laatste tijd heel erg opvalt is dat het lijkt alsof angst iets is dat kinderachtig is. Ik durf steeds minder open te zijn, omdat mensen met veel onbegrip reageren. Reacties zoals, je weet toch wel dat je daar niet bang voor hoeft te zijn. Je bent toch slim genoeg om je daar niet door te laten leiden. Je hebt toch wel lastigere dingen moeten doen in je leven. Dat is toch wel een beetje gek op jouw leeftijd. Maar als je dat toch een paar keer hebt gedaan dan weet je toch dat je daar niet bang voor hoeft te zijn. Miljoenen mensen moeten dit soort dingen doen en dit zitten toch ook niet bang op de bank? Als je het niet aangaat, gaat het ook niet over. Je moet wel meer in beweging komen, want zo word je nooit minder bang. Logisch dat het niet overgaat, als je niet doorzet. Jij? Jij bang? Zo zie je er helemaal niet uit.

Ach en zo kan ik nog wel een heel lijstje maken.

Maar dit is zoals ik eruit zie als ik bang wakker word. Bang voor mijn lichaam, dat op dat moment op volle toeren draait. Het wil alles kwijt. Het wil zichzelf leeg maken om zo nog sneller te kunnen vluchten. Het gedraagt zich als een doodziek lichaam. Dat is het gewend. Vroeger toen ik Dochter nog naar school moest brengen, stond ik uren eerder op. Zo kon ik al die jaren voorkomen dat zij hier ooit iets van meekreeg. Nu ik niet meer voor haar hoef te zorgen wil mijn lichaam helemaal alle aandacht. Dit ben ik in de vroege ochtend. Met een flesje vloeibare voeding om op kracht te blijven, met een doosje oxazepam voor het geval dat het langer dan vier uur aanhoudt, of ik echt de deur uit moet voor 12 uur. Dus noem mij alsjeblieft niet kinderachtig. Noem niemand kinderachtig met angsten. Want ik vecht elke dag weer. Jaar in jaar uit. En dan vertel ik nu pas over mijn eerste uren van de dag.

Ik zou zo graag de taboe over angst willen doorbreken. Voor mijzelf, voor anderen. Ik weet dat er heel veel mensen eenzaam thuis zitten vanwege angst. Die geen partner hebben. Die geen baan hebben. Die opgesloten zitten terwijl ze juist zo het verlangen hebben te leven. Ergens diep van binnen weet ik niet of het wel zo’n goed idee is om mij zo kwetsbaar op te stellen. Maar ergens ben ik toch eigenwijs, hoop ik dat iemand zich hierin herkent en zich misschien wat minder eenzaam voelt. Of dat het iemand anders kan helpen hulp te zoeken. Ik durf kwetsbaar te zijn omdat ik nog steeds een heel heel klein beetje hoop heb, dat dit over een tijdje niet meer bij mij hoort. En als het bij mij overgaat, kan dat bij anderen ook. En dan heeft dit zin gehad. En daar geloof ik in.

Share

45 gedachtes over “Angst”

  1. Meis wat heb je dit toch prachtig beschreven. Je bent een topper en mensen snappen het pas als ze zelfs in die schoenen gestaan hebben….

    Ooit zal je wakker worden zonder dat gevoel.. dat geloof ik echt.. het is mij gelukt.. en het zal jou ook lukken.. misschien niet vandaag of morgen maar er komt een dag.. die dag komt.. op jouw tempo

    ???

    1. Vervelend te lezen dat je dit gevoel ook kent. Maar ook super fijn dat het bij je is overgegaan. Dat geeft hoop. Dankjewel <3

  2. En of ik dit herken. Dat weet je. En het is lastig bespreekbaar. Zelfs op m’n werk waar heel veel diagnoses gevormd worden door angst. Het is de grondlegger van veel problemen. Ik hoop serieus dat er ook voor jou een keer een omslag mag zijn. Ik ben een gelukkig mens dat ik heb mogen genezen. Fijn dat je het deelt. Zal veel mensen helpen. X

    1. Gek he dat het op zoveel plekken een taboe blijft. Juist op plekken waar mensen beter zouden moeten weten. Dat je meer bent dan je angst. Ik vind het fijn voor je dat je het achter je hebt kunnen laten. Heb je de laatste tijd vaak willen mailen, maar dan haak ik toch weer af…

  3. Wat dapper dat je dit deelt. Ik snap heel goed wat je voelt. Heb veel angst en paniek (gehad). Veel therapie gehad en uiteindelijk gebruik ik nu medcatie waar ik nooit meer van af kom waarschijnlijk. Ik hoop en wens zo voor jou dat jij dit gaat overwinnen.
    Dikke knuffel…xxx

    1. Wat fijn dat het verleden tijd voor je is. Vind je het niet lastig dat je heel je leven medicatie moet blijven gebruiken? Heb je last van bijwerkingen?

      1. Ja soms vind ik dat wel lastig. Eigenlijk heb ik geen last vsn bijwerkingen. Heel soms breekt de angst er toch doorheen. Laatst brak er een heftige paniekaanval los, dat heeft alles te maken met spanningen die ik nu heb helaas…

  4. Ik ken het zelf “gelukkig” niet, maar wil je wel heel veel sterkte wensen. En ik hoop oprecht dat het beterder mag gaan met jou.

  5. In gedachte sla ik mijn armen om je heen voor een knuffel, een schouderklop, een aai over je bol… hou vol er is altijd een lichtje aan het einde van een tunnel. Els

  6. Ik ken het niet, maar je hebt het zo goed omschreven dat ik me een heel klein beetje kan voorstellen hoe overheersend de angst is. Reden om uit de lurk-hoek te komen en je een virtuele knuffel te geven. Bij deze!

  7. Ik wens je heel veel moed en sterkte! Geef niet op, telkens een stapje verder uit de angst. Wat zich zo lang heeft opgebouwd vraagt weer tijd om af te nemen. Bij mij is de angst inmiddels goed te hanteren. Maar ik weet ook dat het bij me hoort, het is mn alarmbelletje geworden. En soms zijn er tijden dat medicatie (AD) me weer een extra steuntje in de rug biedt. Hou vol!

  8. Ben er ook stil van…knap hoe je het hebt beschreven…gelukkig weet ik niet wat je voelt en is het ook moeilijk voor te stellen. Ik ben wel een introvert persoon en zie over het algemeen veel leeuwen en beren op mijn weg (en wordt dan moe van mezelf), maar dit is ‘andere koek’.
    Wat erg dat het zo moeilijk is om goede hulp te krijgen.
    Ik wens je heel veel kracht en wijsheid toe.
    En: ontzettend stoer dat je je zo kwetsbaar opstelt! dat zou ik dan weer niet durven.

    1. Dankjewel voor je reactie en je eerlijkheid. Je durft je dus wel kwetsbaar op te stellen 😉 Ik wens je veel lucht op je wegen en dat de beren maar in het bos mogen blijven, of alleen langs komen voor een dikke knuffel.

  9. Heftig om te lezen, maar wat dapper van je dat je dit schrijft. Ik ben er zeker van dat heel veel mensen die in dezelfde situatie zitten er iets aan hebben. Ik hoop heel erg voor je dat het ooit beter wordt.

  10. Wendy, ik weet gelukkig niets van angst en daar ben ik blij om als ik jouw verhaal lees, maar (zoals je weet) wel van migraine. En ik denk echt dat deze twee dingen los van elkaar staan. Angst/stress is geen oorzaak van migraine, althans dat is na jaren onderzoek nog nooit ook maar enigszins bewezen. Of het een trigger kan zijn? Dat is mogelijk. Maar dat is wat anders.

    Waarom zeg ik dit?
    1. Omdat je dan duidelijk voor ogen houdt dat het een weinig tot niets met het ander te maken heeft en de behandelmogelijkheden dus op een ander gebied liggen.
    2. Omdat anders bij veel mensen WEER het idee ontstaat dat je van stress migraine krijgt (het oeroude idee van de huisvrouw/moeder die met een koude lap over haar hoofd op de bank ligt..). En dat willen we niet, want de enige oorzaken van migraine die bewezen zijn: hormonen, genetische factoren en slaapgerelateerde factoren.

    1. Hoi Yvonne, Klopt, de migraine komt niet door stress. Het is in ons geval een chronische ziekte. Maar die bij mij wel erger is in tijden van stress. Maar dat is denk ik bij elke chronische ziekte. Het blijft jammer dat het door vele mensen nog steeds als vrouwenziekte wordt gezien. Goed dat je dit nog eens opschrijft. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik ben opgehouden met dit aan anderen uit te leggen. Gewoon omdat ik er toch niet doorheen kom.

  11. Wat knap dat je dit met ons durft te delen!! Ik zou het niet durven… 🙂 Ik denk zeker dat je met jou verhaal andere mensen kunt helpen.
    Zo brengt het bij mij veel herinneringen boven. Door zinloos geweld van een totaal vreemde, ontwikkelde ik 20 jaar geleden een ernstige angststoornis. Ook bij mij sloeg het op mijn lichaam; ik werd chronisch vermoeid. Gelukkig kreeg ik adequate hulp en heeft de tijd veel wonden geheeld. Ik leef nog met de gevolgen, maar gelukkig niet meer met de angst.
    Wat ik mij van die periode nog goed herinner, is de druk die het gaf op mijn gezin (ouders en zusje). Ik vind het heel knap dat jij je kwetsbaar op durft te stellen en dat je blijft zoeken naar goede hulp, maar ik wil ook een complimentje geven aan Zaagmans. Hij lijkt je altijd te steunen en dat vind ik ontzettend lief. Ik weet uit ervaring hoe moeilijk het kan zijn, ook voor de ander.
    Ik wens jullie het allerbeste en hopelijk nog vele jaren zonder angst.

    1. Hoi Lonneke, Dankjewel voor het delen van je verhaal. Jij bent dus ook net zo dapper 😉 Wat goed dat je op tijd hulp hebt gekregen en die ook hebt aangepakt. Ik geef je complimenten door aan Zaagmans!

  12. Wat dapper van je dat je dit zo durft te delen. Angst die jij hebt ken ik niet wel een enorme angst om om hulp te vragen, wat erg lastig is als je slechtziend bent….
    Toch geloof ik dat er voor jou ook hulp an zijn, je hebt een eerste grote stap gezet en dat is dit delen!! Wees TROTS op jezelf. En ook al ken ik je niet een dikke knuffel van mij.

    1. Hoi Sanne, Dankjewel voor je reactie. Ook lastig als je geen hulp durft te vragen. Hoop dat jij je hierin minder bezwaard zal voelen. Ik kan alleen maar vanuit mijzelf spreken en je vertellen dat het fijn is om mensen waarvan je houdt te kunnen helpen. Dikke knuffel terug!

  13. Goh wendy, wat een aangrijpend verhaal, ik hoop toch zo dat je hier uit komt, ik gun je zo een angstvrij leven..
    Sterkte en ook voor Zaagmans, denk dat je daar heel blij mee mag zijn.
    Maar dat ben je ook wel;)

  14. Hele dikke knuffel voor jou.. hoop dat dit eens allemaal over mag gaan.. meer weet ik niet te zeggen. Wel dat ik je toch moedig en sterk vind, ook al vind je dat zelf misschien niet. Veel liefs <3

  15. Met veel respect en bewondering je verhaal gelezen. En dat had ik al voor je, door alle zorgen voor je dochter, en hoe goed je dat doet. Angst herken ik niet, je zorgen rondom je dochter wel (in mijn geval mijn zoontje) Het lijkt me vreselijk deze last ook nog te moeten dragen, en wil je daar heel veel sterkte mee wensen. Veel liefs <3

  16. Dank je wel.
    Dank je wel dat je dit deelt. Dat je erover durft te vertellen.
    Ik lees al een tijd mee en herken veel in je blog, als mama van een meisje met ass en als iemand die recentelijk de diagnose angststoornis heeft gekregen.
    Dank je wel voor al je plogs, en blijf alsjeblieft delen.

  17. Dappere Wendy, moedig dat je dit deelt met de lezers. En wat een lieve reacties van veel mensen, die je uiteindelijk ook niet verder kunnen helpen. Ik vind het verdrietig voor je dat de deuren van de ‘officiële’ hulpverleningsinstanties dicht gaan. Er is een Hulpverlener die de deur nooit voor je dicht doet, en dat is Jezus. Hij heeft onnoemelijk veel angst gekend in de tijd voor de kruisiging. Die angst heeft Hij overwonnen, voor jou….. en voor mij…. In Mattheus 11 vers 28 zegt Jezus: Kom tot Mij allen die vermoeid en belast zijn en Ik zal u rust geven. Sterkte!

  18. Hoi Wendy,

    Sinds ik snelwegvrees heb (jaar of tien alweer) weet ik wat angst met je doet. De angstaanval op zich is zo angstig dat ik aan de gedachte alleen al een angstaanval van kan veroorzaken als ik in de buurt kom van een snelweg.
    Leg het gevoel maar eens uit. Ik vind dat je dat heel knap hebt verwoord.
    En ik vind het ook heel knap dat je je zo kwetsbaar op durft te stellen om erover te schrijven.
    Groetjes, Narda

  19. Nu weet ik weer hoe ik aan je plog ben gekomen. Via via kwam ik dit stuk tegen. Ik herken het… sinds 2012 heb ik een paniekstoornis (en nog wel een hoopje andere angststoornissen én een persoonlijkheidsstoornis nao) Betaald werk of studeren zit er niet meer in, of over enkele jaren pas weer. Door deeltijdtherapie heb ik wel veel geleerd, heeft me uit een enorm diep dal gehaald, maar de angsten zijn een deel van mij, gaan nooit meer echt weg, dus ik zal er mee moeten leren leven.
    Knap dat je erover durft te schrijven!

    1. En ik vind het weer heel erg knap dat jij dit net zo hard met mij durft te delen! Ik hoop voor je dat al je angsten niet heel je leven bij je zullen horen. Wie weet komt er echt wel een moment waarop het je niet meer raakt. Ik merk dat in gesprek blijven en hulp blijven zoeken echt helpt. Ik sta op dit moment te wachten op een oproep voor EMDR. Twee weken lang in en kliniek een paar uur per dag. Je mag mij altijd prive mailen als je hier iets meer over wil weten, misschien kan het je ook helpen?

Laat een antwoord achter aan wendy Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *