De afgelopen weken heb ik vooral met mijn neus in de boeken gezeten en mijn best gedaan oude, niet kloppende, gedachten te negeren.
En dat laatste mensen, dat negeren, dat is toch zo ingewikkeld.
Ik ben grootgebracht met het idee dat als ik als klein kind heel ziek was. In plaats van dat ik op school zat, naar sportclubjes ging, of dingen deed die bij mijn leeftijd hoorde, lag ik veel in het ziekenhuis. Heel veel. Veel onderzoeken, veel operatie’s. Ik kan hier niet heel veel verder op ingaan, omdat ik niet alles meer wil oprakelen. Daarnaast het misschien lijkt dat ik via mijn blog de mensen waarbij ik opgroeide in het openbaar zou willen kwetsen. En het verder ook niet zo zinvol is.
De bedoeling van mijn verhalen zijn nog steeds geschreven in de hoop hier anderen mee op weg te kunnen helpen. Maar een klein beetje uitleg is gewoon nodig om het de mensen die hier niet bekend mee zijn ook te laten volgen.
Als je als klein kind veel heftige lichamelijke onderzoeken en operatie’s hebt gehad, dan doet dat iets met je lichaam en je geest. Als je daarnaast niet goed begeleid wordt, dan kunnen de gebeurtenissen een eigen leven gaan leiden. Je krijgt niet kloppende ofwel onjuiste gedachten.
Je snapt bijvoorbeeld de signalen van je lichaam niet meer. Je wordt bang voor je lichaam, je denkt dat je heel erg ziek bent waardoor je bepaalde dingen niet kan. Je wordt bang voor dokters of voor medicatie.
En als er dan geen ruimte is voor geestelijke ondersteuning, waar moet je dan heen met al je angstige gedachten? Wie vertelt je dat je zorgen niet kloppen?
Iedereen weet dat je van angstige gevoelens lichamelijke reactie’s krijgt. Maar wat als je bovenop je angst lichamelijke reactie’s krijgt en je juist bang bent voor die reacties? In mijn geval betekent dat letterlijk de hele dag misselijk zijn en overgeven.
En dat is zo bizar! Want als ik om mij heen kijk en mijn ogen goed gebruik, zie ik dat er helemaal niets aan de hand is. Dat ik veilig ben en vooral gezond.
Maar onderbewust blijf ik bang voor ziek zijn. Want over ziek worden hebben we geen controle. Niemand kan je de garantie geven dat als je gezond blijft eten, je nooit ziek zult worden. Dus kom ik misschien ooit wel weer in het ziekenhuis? Kom ik misschien ooit wel weer bij een dokter? En moet ik misschien ooit wel medicatie slikken?
Ja, dat kan. En dat moet ik leren aanvaarden.
En dat vreet al mijn energie op.
Geloven dat een dokter het beste met je voor heeft. Geloven dat medicatie bedoeld is om je beter te maken. Maar vooral geloven dat ik vandaag gezond ben!
Er staat mij vandaag dus helemaal niets in de weg! Enkel mijn ongezonde gedachten en stemmen uit het verleden zorgen ervoor dat ik misselijk word, omdat ik stiekem in mijn hoofd weer aan het voorspellen ben dat ik wel eens heel ziek zou kunnen worden en de controle zou verliezen.
Dit verhaal zal voor heel veel mensen echt heel vreemd klinken. En dat is maar goed ook. En voor de mensen die zich erin herkennen; je ziet, je bent niet alleen.
Op dit moment ben ik mijn hoofd vooral aan het vullen met de waarheid. Met de realiteit. En daar oefen ik dan mee. Ga naar plaatsen of plekken waar het voor mij onveilig voelt en probeer mijzelf daar bij de hand te pakken en met gezonde gedachten te vullen en met heldere ogen om mij heen te kijken.
Langzaam aan zal daar dus ook weer de camera bijkomen. Dat moet, want ik vind het heerlijk om alles vast te kunnen leggen.
Dus duimt u ondertussen voor mij dat mij dat dan heel rap gaat lukken?
Hoe bekent klinkt dit! Niét voor mij persoonlijk maar voor onze lieve meid! Gelukkig kreeg zij wel de juiste begeleiding en kan ze nu zich als een normale puber in het leven storten. Hoop dat jou dat ook lukt, iedere kleine overwinning is er één, je komt er wel! X
Lieve Wendy,
wat mooi dat je zo open en eerlijk bent.
Ik heb alleen maar respect voor je. Ik vind je verhaal niet gek of raar, eigenlijk een heel logisch gevolg van.
( Ook verdrietig hoor dat je dat hebt moeten meemaken)
En ik vind het alleen maar goed van je hoe je hier mee omgaat. Niets dan respect voor jou. Je het een hele moeilijke strijd te overwinnen en dat doe je! Je gaat hem aan en dat vind ik zoo knap van je. Dat toont alleen maar moed en wilskracht.
Echt knap dat je de moeilijkheden niet meer uit de weg maar juist aangaat.
Hele dikke knuffel voor jou! xx.
Dikke knuffel !
zeer heftig – ik duim heel fel met je mee !
Deze kwetsbare stukjes die je schrijft doen mij geloven dat je al een heel eind op weg bent. Doordat je het hier durft te delen.
Zet ‘m op. En mooi geschreven.
Dankjewel!
Lieve Wendy,
Ik vind je een ontzettend dapper en leuk mens! Ik wou dat ik een toverstaf had en alles weer “goed” voor je kon toveren. Het is je zo gegund! Ook al ken ik je/ jullie niet persoonlijk en alleen maar via je plog, een hele grote knuffel!
Dankjewel voor je lieve reactie Minca.
Heel veel kracht toegewenst! Miste je verhalen al maar wat knap dat je dit voor ons neer wilt zetten!
Liefs
Lieve Wendy, ik lees al dik een jaar mee en heb nog nooit een reactie geplaatst, maar nu wil ik je laten weten dat ik een diep respect voor jou heb en hoe je met je angsten omgaat! Van jou kunnen heel veel mensen wat leren, waaronder mij zelf , als ik jou blogs lees zie ik een krachtige sterke vrouw die ondanks wat er op haar pad komt steeds weer de juiste keuzes weet te maken! Heel veel respect voor jou Wendy! Het komt goed, als iemand het kan ben jij het!!!
Dankjewel Lisenka, dit soort reacties sla ik op in mijn geheugen.
Ik heb zelf net een aantal jaar angsten gehad. Ik had een panische angst om over te geven terwijl ik elke dag misselijk rondliep. Ik was gefixeerd op 8u te moeten slapen elke nacht en genoot niet meer van een avondje bij vrienden, zat daar te rekenen hoe lang ik nog kon slapen eens ik thuis was. Ik bleef zo vaak mogelijk thuis omdat ik mijn kat niet alleen wilde achterlaten omdat ik dacht dat ze zich eenzaam zou voelen. Ik had angsten om dringend naar de wc te moeten op plekken waar dit niet ging (de auto, …) en ik zat elke dag angstvallig het verkeer in de gaten te houden omdat ik panikeerde bij het idee van in de file te staan.
Ik had vooral een waslijst aan minder diepgewortelde dwanggedachten en vond dat al een enorm gevecht, wat zal het voor jou dan wel niet zijn? 🙁
Heel veel sterkte en goede moed, bedankt om dit te delen.
Lieve Annelies, Dankjewel dat je ook zo open je verhaal met mij deelt. Ik heb daar ook heel veel aan! Kan je er nu weer wat beter mee omgaan? Heb je er hulp voor gekregen?
Je bent een held. En vergeet niet stil te staan bij je vooruitgang. Dat gaat altijd zo geleidelijk dat je het zelf niet ziet, maar als je jezelf betrapt op vooruitgang: uitvoerig bij stilstaan, bewust meemaken, vooral qua gevoel. Zodat je daar óók een voelspriet voor ontwikkelt. De vooruitgang voelspriet – geheim wapen in de strijd tegen de angst radar!!
Je hebt helemaal gelijk! Ik moet daar veel meer bij stilstaan. Sinds een paar dagen sluit ik mijn dag ook af door de goede dingen van die dag te benoemen op papier.
?
X
Lieve Wendy,
Ik vind het zo knap hoe jij het allemaal kan verwoorden. Dat is een talent hoor. Daarmee help je jezelf ook denk ik. En anderen. Je bent sterker dan je denkt.
Gelukkig voel ik niet wat je allemaal hebt meegemaakt (al begrijp ik heel goed uit je verhaal wat je bedoelt). De pijn van de migraine voel ik wel zoals je weet. Daarin kunnen we elkaar steunen en helpen.
Liefs,
Yvonne
Dankjewel Yvonne. Ik baal met je mee over de migraine. 4 juli mag ik trouwens al naar het LUMC. Ik zal het allemaal ploggen en je mailen als ik meer weet.
Ik duim mee. Dat je rap in het hier en nu kunt zijn en daarvan kunt genieten. Dat je je oude trauma’s los kunt laten en voortaan kunt zeggen dat je leven fijn en leuk is en dat je vertrouwen hebt in je lichaam, in jezelf en in de mensen om je heen. Ik heb heel veel baat bij yoga, het laat me zo goed voelen dat het leven mooi is, dat ik belangrijk ben en dat ik liefde voel. Doe jij nog aan yoga?
Yoga…Daar kreeg ik de laatste tijd nog meer paniek bij. Het stilstaan bij mijn lichaam en het voelen, ik kreeg er de kriebels van. Maar nu alles weer wat rustiger aan het worden is, moet ik er misschien weer wat meer mee gaan doen.
Lieve Wendy,
Zet hem op!
Ik duim mee, Merel
Ik duim zeker voor je!
liefs, marjolein
Wat ben je hard aan het werk Wendy. Ik heb bewondering voor je kracht, humor en doorzettingsvermogen. Liefs!
Dankjewel lieve Esther.