Alleen maar ploggen over leuke dingen?

Ik lees de laatste tijd steeds vaker dat een goede plogger alleen maar plogt over de leuke dingen van het leven. Ik plog omdat ik het zo leuk vind om mijn leven vast te leggen. En bij het leven horen soms ook vervelende momenten. Vervelende momenten die ons, als het goed is weer laten groeien.

De laatste tijd plog ik steeds minder, omdat er ook bij mij een stemmetje in mijn achterhoofd roept, plog over leuke dingen. In een plog ben je niet kwetsbaar. En dan roept mij een zacht stemmetje toe: wees jezelf, jij wilt je echte leven toch vastleggen? Dat laatste klopt, maar ik ben hier niet alleen in. Ik leg hiermee ook het leven van Zaagmans en Dochter vast.
Oh, en niet te vergeten dat van Meneer T.

Ik wil toch graag uitleggen waarom ik nu minder plog en zal proberen het zoveel mogelijk bij mijzelf te houden. Ik wil deze periode juist vastleggen omdat ik mij niet meer wil schamen, omdat ik wil zien dat ik hier van groei en omdat ik hoop dat anderen zich hier ook in herkennen en er misschien ook iets van kunnen leren.

Zorgen voor een zorgintensief kind is soms best ingewikkeld. Zorgen voor een zorgintensief kind als je zelf uit een onveilig nest komt, is soms dubbel ingewikkeld. Toch is het mij altijd gelukt. Ik heb Dochter misschien niet altijd het beste kunnen geven, maar wel het allerbeste wat in mij zat. We hebben een heel sterke band en er is een groot gevoel van veiligheid. Ik ben daar heel trots op. Ik ben ook heel trots op mijn dochter. Echter vraagt het zorgen voor haar heel veel van mij. En al was ik wel uit een veilig nest gekomen, dan was het waarschijnlijk nog steeds heel zwaar geweest. Sterker nog, ik denk dat het er bij ons voor gezorgd heeft dat ik iedere keer toch weer doorging en alles gaf wat ik in mij had. Ook omdat ik niet zo goed wist hoe het zou zijn als ik een leven zou hebben waarin ik niet dag en nacht moest zorgen.

Gelukkig groeien we allemaal in het leven en zo ik ook. Langzaamaan begon ik ook te verlangen naar een eigen leven. Alleen dat groeien van mij, werkt op dit moment niet in mijn voordeel. Ik had geen slechter moment kunnen bedenken. Ik werk al jaren niet meer en van mijn sociaal leven is helemaal niks meer over. De afgelopen drie jaar is de situatie met Dochter ook veel zwaarder geworden. Logisch, tijdens de puberteit is er ook andere zorg nodig. Ook Dochter had geen slechter moment kunnen kiezen om puber te worden. Door alle bezuinigingen en het sluiten van zorginstellingen bleef er niets meer over. Gevolg; Dochter kwam thuis te zitten van school en in plaats van extra ondersteuning thuis te krijgen, liep iedereen weg. De afgelopen drie jaar heb ik zo vaak geroepen dat dit niet meer verder kan. Voor Dochter niet, voor mij niet. Zoveel verdriet dat ik geen moeder meer mocht zijn. Ik was haar hulpverlener geworden, en nog een heel slechte ook, want ik houd namelijk zielsveel van haar. En elke dag je kind kleiner en kleiner zien worden omdat ze niet krijgt wat ze nodig heeft, maakte mij kapot. Zo kapot dat mijn lichaam op alle mogelijke manieren aan het uitvallen is. Sinds december is bij mij dan ook het lichtje uitgegaan. Ik stik in mijn eigen paniekaanvallen door gebrek aan perspectief. En op de dagen dat ik niet stik in mijn paniek, lig ik op bed met migraine omdat paniek je lichaam sloopt. Dagen zit ik hier alleen thuis zonder ook maar iemand buiten mijn eigen gezin te spreken. Een sociaal leven is er allang niet meer. En ik durf het ook niet meer. Als je niet meer meedoet aan het leven buiten de deur, blijft er ook te weinig over om je nog verbonden te voelen met andere mensen. En mensen worden het ook zat. Altijd weer diezelfde langspeelplaat. Al zou er een heel netwerk om de hoek op mij wachten, ik zou het iedere keer weer af moeten bellen door de migraine.

Vorige week hadden we weer een zitting bij de rechtbank voor de verlenging van de O.T.S. Jeugdzorg wilde hem niet meer verlengen en wij wilden juist wel dat hulpverleners blijven. Iedereen riep dat ze niets kunnen doen terwijl iedereen het beter wist dan ik. En nu na een half jaar stilletjes ons huis verlaten?
Ik dacht het niet. Gelukkig mocht de O.T.S. blijven. Alleen kregen we op diezelfde dag te horen dat er niets meer gaat komen aan hulpverlening. Ook niet nu ik overspannen ben geworden.
Oh wacht… Er kwam nog wel iets… Ik mag drie maanden het huis uit om een traject te bewandelen, waarin ik nog sterker ga worden. En als ik dan klaar ben, ben ik weer de sterke moeder voor Dochter en mag ik de draad weer oppakken thuis.

Ik loop dus mijn eigen hel uit, om er over drie maanden weer in terug te keren, om mijn oude patronen weer op te pakken. Want al word ik nog zo sterk, mijn zorgintensieve kind wordt niet minder zorgintensief.

En toch ga ik het doen, ik heb geen keus. Tot die tijd wacht ik op een oproep. Het voelt heel dubbel. Ik heb het gevoel dat ik word weggestuurd. Weg uit mijn eigen gezin. Alsof ik het al die jaren niet goed deed. Alsof mijn aanwezigheid helemaal niet belangrijk is. Al die jaren heeft alles in mijn leven stilgestaan omdat Dochter het juist zo hard nodig had een vast aanspreekpunt te hebben. Al was het om de vijf minuten. En nu? Een half jaar voor ze achttien wordt, ga ik weg, laat ik haar in de steek.

Ik wil graag blijven ploggen over ons echte leven, maar ik wil ook graag plogs maken waarin iets te zien is. U heeft er niks aan als ik weer op bed lig met migraine, of als ik plog terwijl ik zit te bibberen op de bank omdat de toekomst mij zo bang maakt.
Ik moet nog even kijken hoe ik het in kan vullen, maar ik blijf ploggen, op wat voor manier dan ook.

Share

69 gedachtes over “Alleen maar ploggen over leuke dingen?”

  1. Jeetje Wendy, wat zwaar en hoe moeilijk gaat dit worden voor jullie, maar hopelijk kom je er beter uit en gaat het daardoor ook beter met je dochter, daar gaat het toch uiteindelijk om..ik zit hier gewoon met tranen dit stukje je te lezen van je, en ik vind het ook zo sneu om te lezen dat je bijna niet meer de deur uitgaat om leuke dingen te doen of gezellig eens iets met een vriendin gaat doen.Mocht je eens in de buurt van Alkmaar toch komen, kom dan gezellig langs;)want je lijkt mij een super gezellige meid!Ik lees je plog al heel lang en hoop dat je er desondanks alles gewoon mee doorgaat!
    Heel veel sterkte voor de komende tijd,en als je eens wilt mailen naar me vind ik dat prima, zo niet ook goed;)Dikke knuffel!

  2. Ach toch… niet gehoopt maar helaas wel verwacht. Soms was het zo tussen de foto’s door te voelen. Ik wens jullie allemaal heel veel kracht en sterkte om hier goed uit te komen.

  3. Moedig dat je dit deelt.

    Als oldskool ‘lifeblogger’ ben ik juist benieuwd naar het verhaal achter de persoon(en), maar anderzijds moet iedereen helemaal voor zichzelf bepalen wat je wel en niet prijs geeft. Die keuze is, uiteraard, helemaal aan jou.

    Was er maar een manier om jou en je gezin verder te helpen. Dat is het gekke; je voelt je toch een klein beetje betrokken.

    Heel veel sterkte. En for what it’s worth; vanaf deze kant bezien doe je het fantastisch. En zaagmans en dochter ook.

  4. Ik vind t zo erg om te lezen hoe jullie aan je lot over gelaten worden. Al die jaren al.
    Ik vind het ” fijn” om het echte leven van je te zien, ipv alleen de goede dingen.

    Dikke knuffel… meer kan ik niet doen of zeggen.

  5. O lieverd….. ik heb hier geen woorden voor, alleen maar heel veel herkenning…. met minstens zo veel erkenning voor jouw spagaat als moeder van jouw prachtige dochter…..

    dikke zoen… en heel veel kracht gewenst…

    liefs Marjan

  6. Jeetje Wendy, wat een verhaal. Een heftig, maar ook mooi verhaal! Want echt. De uitspraak dat ploggen alleen maar over leuke dingen moet gaan vind ik persoonlijk idioot. Voor mij is dat inderdaad juist ook over het echte leven! Alles wat daarbij hoort. En ik kijk altijd uit naar je Plogs hoor, wat je er ook in doet. Vind het zo erg om te lezen in wat voor situatie je nu zit, want jullie lijken me alle drie (pardon, vier) pracht mensen (wezens), die ik het allerbeste gun. Wat de uitblijvende hulp betreft; ik zou bijna zeggen stap eens naar de media! Maar ik kan me zo indenken dat je daar op dit moment juist totaal geen behoefte aan hebt. Heel spannend, deze drie maanden die er aan komen. Wie weet helpt het je wel veel meer dan dat je nu denkt! En als je er een keer zin in hebt rij ik heel graag een keertje naar je toe. Ga ik wel zitten hoesten naast jouw migraine aanval ofzo 😉 Veel liefs xoxo

  7. Maar hoezo sturen ze jou nu weg uit je eigen huis?

    ik krijg er tranen in mijn ogen van.

    heel veel knuffels!!!! en nog meer knuffels.
    En ploggen is niet voor de alleen leuke dingen hoor.
    XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

    Yvonne

  8. Lieve Wendy, ik lees jouw plogs altijd graag, juist omdat jij voor mijn gevoel altijd jezelf bent. Je bent intelligent, je hebt heel veel humor en ik zie altijd enorm veel kracht in jou. En dat je nu een traject gaat volgen vind ik ook zeer krachtig en zeker geen zwakte. Jij laat je dochter niet in de steek; juist niet! Jij omarmt je naasten met al je liefde en nu is het tijd om jezelf weer te leren omarmen want dat is zo belangrijk. Jij bent dat waard zodat jullie er uiteindelijk allemaal sterker uitkomen al zal de zorg altijd blijven. Ik wens jou, Zaagmans en Celine nog meer kracht, want vechters zijn jullie al…alledrie! Liefs Elle

  9. Hoi Wendy, ik lees je plog graag omdat je van kleine dingen geniet en je met veel liefde over man/kind/hond schrijft. Daar wordt ik altijd blij van en het herinnert mij eraan dat ook te doen. Daarnaast vind ik het altijd leuk om te zien wat je aanhebt, want je maakt zulke leuke combi’s :-).
    Ik schrok echt toen ik je blog net las, gek genoeg heb ik het gevoel dat ik je een beetje ken, ik hoop dat het traject waar je nu ingaat je kracht zal geven. Wees lief voor jezelf!

    1. Wat onwijs lief! Dankjewel! Ik geniet ook altijd echt van alle kleine dingen in en om het huis. Ik hoop dat straks weer terug te vinden.

  10. Ik ken dit lieverd. Maar al te goed. Jaren leefde ik binnen de muren van m’n eigen huis. Vol paniek. Weetje, het gaat goed komen. Alleen niet vandaag. Hou vertrouwen in jezelf en de toekomst. Ik dacht dat ik nooit meer een leven buiten m’n huis zou krijgen. Toch sta ik nu in de bloei van m’n leven. Nogmaals, je weet me te vinden. Om te luisteren ook. Lfs

    1. Wat fijn te lezen dat het over is gegaan, echt! Jij bent altijd zo lief voor mij. Vorig jaar heb je mij zo geholpen met je mails! Dankjewel.

  11. Lieve Wendy, je plogs zijn me dierbaar en ik vind je zo’n enorme krachtpatser! Ik wens jou, Zaagmans en Dochter heel veel kracht en sterkte toe.
    Het is gvd afschuwelijk dat jullie zo ontzettend in de steek zijn gelaten door het zorgsysteem!
    Pas goed op jezelf!

    1. Dank voor je lieve reactie. Fijn dat je mijn plogs nog steeds graag leest. Ik zal proberen zoveel mogelijk door te ploggen en wie weet kan ik over een paar maanden wel een verhaal vertellen waarin er de juiste hulp is geweest.

  12. Wat ontzettend heftig, ik volg je plog al een tijdje, maar nog niet zo lang dat ik alles meekrijg, maar ik wens je heel veel sterkte toe, ik weet zeker dat alles goed komt met de tijd!

  13. Poeh ja, alles wat hierboven al gezegd is…wat kan een mens, een gezin, allemaal meemaken..? Hoop dat jullie er sterker uitkomen.

  14. Heel veel sterkte in deze moeilijke periode! Je komt over als een persoon met veel kracht en doorzettingsvermogen, en ik denk dat jullie als gezin hier sterk uit zullen komen. LIEFS!

  15. De spagaat, een gevoel dat ik zeker herken. Liefde voor je kind gaat nooit over, ik roep steeds tegen mezelf “over 10 jaar lach ik erom” en dat is wat me op de been houdt. Hang in there!

  16. Moedig en pittig de weg die je nu moet inslaan. Verdrietig om te lezen hoe ons huidige zorgsysteem jullie gezin in de steek laat ?. Lees je plogs graag en juist fijn een plog over ‘het echte leven’. Maar alle begrip. Hopelijk snel een plekje voor je zodat je weer kunt gaan bouwen aan de toekomst van jullie allemaal. Houd moed en wees lief voor jezelf!

  17. Lieve Wendy,
    Wat ontzettend moedig van je om dit met ons te delen. Het geeft maar weer aan dat je een sterke vrouw bent. Ik denk dat het een juist besluit is om drie maanden afstand te nemen van alles en tijd te nemen voor jezelf met hulp van buitenaf. Hoe moeilijk het ook is om je gezin ‘achter’ te laten. Je hebt het over weer terugkeren en de oude patronen oppakken, maar ik denk dat ze je juist gaan leren om het anders te doen. Een manier waarbij je niet jezelf helemaal wegcijfert, maar er toch zeker ook bent voor je gezin. Vorig jaar heb ik thuis gezeten met een burn out waardoor ik bij een psycholoog terecht kwam en dat heeft mij wel inzicht gegeven in mijzelf. Niet alles maar weglachen en de schijn ophouden en denken dat je het allemaal zelf wel op kunt lossen.
    En daarom hoeven plogs niet alleen maar over de leuke dingen van het leven te gaan. Is niet echt want ik ben er van overtuigd dat ieder huisje zo zijn kruisje heeft. En dat kan andere juist weer kracht geven omdat ze weten dat ze niet de enige zijn.

    Lieve Wen, het komt heus goed, geef het tijd.

    Een hele dikke kus en knuffel van mij voor jou. xxx

    1. Jij ook dankjewel, dat je je verhaal met mij deelt. Doet mij goed te lezen dat er genoeg mensen zijn die hier ook sterk uit zijn gekomen.

  18. Och wat raakt dit mij. De zon gaat echt wel weer aan hoor! (om je eigen term te gebruiken) Spreek uit ervaring, mijn dochter woont nu in een instelling. Zo verdrietig als je kind anders is. Niet voor je zelf maar voor het kind waar je zo ziels veel van houdt! Zal een kaarsje voor je branden……

    1. Hoi madelief, wat een verdrietige situatie voor jullie! Hopelijk brengt het jullie heel veel goeds en maakt het jullie samen heel erg sterk!

  19. Wendy,

    Ik ken je niet en volg al lang stiekem je plogs. Ik wil je toch zo enorm veel moed toewensen. Verzorg jezelf en laat maar zien waar je zin in hebt.

    Groetjes,

    Annelies

  20. Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte en ook succes in deze moeilijke periode. Want het is al moeilijk genoeg als je thuis bent maar als je er zelf niet bij kunt zijn lijkt mij dat zo mogelijk nog zwaarder zal zijn. We denken aan jullie.

  21. Lieve Wendy, dikke tranen rollen over mijn wangen, ik weet daar heb je niets aan, maar ik vind het zo verschrikkelijk dat ze jullie zo aan jullie lot over laten en jullie doen het zo goed, als iemand hulp vereind zijn jullie dat wel. Ik schrok toen ik las dat je 3 maanden weg gaat, ik snap het heel goed, maar wat zal dat een moeilijke beslissing zijn geweest. Weet dat ik heel veel aan jullie denk en ik wens jullie viertjes heel veel sterkte en kracht toe. Heel veel liefs, Linda

  22. Het was altijd voelbaar op je plogs, dat er van alles aan de hand is; en die migraine en andere klachten zijn er ook niet zomaar.
    Ik hoop dat alles goedkomt, beter wordt, het is jullie zeer gegund. Liefs.

    1. Dankjewel lieve Esther, eigenlijk ben jij de gene die ongeveer twee jaar geleden bij een lichtje heeft aangezet…Hmmm ik moet je er eens over mailen denk ik 😉

  23. Lieve Wendy,
    Ik wil graag aan je meegeven dat jouw plogs ook heel belangrijk zijn voor anderen die in een “soortgelijke” situatie zitten. Jij bent 1 van de weinige ploggers die het leven laat zien zoals het echt is. Of het nou is over een geliefd huisdier, nieuwe kleding, verfkarweitjes en alle rauwe randjes van het leven. Ik wil WEL lezen over je migraine en het in bed liggen. Dat wordt ik niet zat. Ik wil WEL lezen over jouw strijd met intensieve zorg. Het geeft mij het gevoel dat ik niet alleen ben met mijn rauwe randjes in het leven. En alle leuke plogs over een fris bed, een nieuwe vintage aankoop maakt me vrolijk. Blijf ploggen als het kan…….Ik zou het zo missen. Maar bovenal wens ik jou enorm veel sterkte toe de komende tijd en ik hoop dat de toekomst jouw betere tijden zal brengen. Een groet uit Rotterdam van Astrid.

    1. Dankjewel Astrid voor je lieve bericht. Het doet mij goed te lezen dat anderen hier ook iets aan kunnen hebben. Dankjewel!

  24. Lieve Wendy,
    Ik hoop dat er nu voor jou gezorgd wordt zodat je na 3 maanden weer lucht hebt, een horizon om met beide armen om je dochter te staan en weer verder te gaan.
    Sterkte en blijf naar het licht aan de horizon kijken…
    Els

  25. Ik lees je plogs altijd omdat ze zo jij zijn ,je bent wie je bent .Het is gewoon in en in triest wat jullie overkomt je vraagt je af hoe dit mogelijk is in een land als dit ……. ik wens jullie heel veel sterkte ,wijsheid ,liefde en zorg toe ……

    Francis

  26. Lieve Wendy,

    Wat mooi dat je zo open bent. Ik vind helemaal niet dat plogs en blogs alleen maar over leuke dingen moeten gaan. Sterker nog ik vind het mooi om te zien dat jij je zo kwetsbaar opstelt. ( Grappig genoeg kwam ik op jouw blog terecht doordat ik op Google leuke plogs intikte. ) Maar het leven is niet alleen maar mooi en leuk. En ik ben je niet gaan ontvolgen. Ik vind het alleen maar goed van je dat je deze stap hebt gezet. Zelf heb ik het ook meegemaakt ( zonder de stress van zorgen om een dochter) en hoe moeilijk het ook is, uiteindelijk kom je er alleen maar sterker uit. Ik kan niets anders dan respect voor je hebben. En je plogs blijf ik gewoon volgen. Zou je zo graag willen helpen met dochter want vind het echt vreselijk dat jij zoveel moeite doet en geen stap verder komt. Dochter valt echt overal (tussen)uit terwijl je zo hard gevochten hebt en vecht. Dan is het ook niet gek dat je moegestreden raakt .
    Mocht je het een keer leuk vinden om af te spreken gewoon mailen hè? Ik woon een dorpje verderop 😉
    Heel veel sterkte met alles en een hele dikke knuffel voor jou!!!

  27. Ik las je verhaal en kreeg steeds meer moeite met slikken. De brok in mijn keel werd groter en groter. Lieve Wendy, je kent mij niet en ik jou ook niet, maar wat kijk ik altijd uit naar je plogs, of ze nou ‘leuk’ zijn of niet. Ik wens je alle sterkte en alle rust en alle goeds van de wereld. Probeer niet te wanhopen, hoe wanhopig alles ook lijkt. Je schrijft en fotografeert fantastisch, houd dat vol!
    Dikke kuffel, Anna

  28. Hoi, ik volg altijd met veel plezier je plogs en MOET nu reageren. Wat moet dat zwaar voor je zijn, bewonder al dat je steeds blijft doorgaan ook al heb je het moeilijk, dat was wel tussen de regels door te merken. Heel veel sterkte en hoop zo voor jou en je gezin dat er een structurele oplossing komt en jullie rust krijgen! Liefs!

  29. Wat een verhaal Wendy.
    Ik probeer me voor te stellen hoe moedeloos je daarvan moet worden.
    Ik lees zoals je weet bij vlagen bij je, dus ik schrik hier toch wel een beetje van. Ik hoop zo dat het goed komt allemaal.

    Het feit dat je alle kanten van je leven belicht maakt dat ik er steeds naar terug keer. Ik moet bovendien erg vaak om je lachen en je hebt een leuke smaak: ik word altijd zo vrolijk van jullie lichte zonnige huis!

    Groetjes, Narda

Laat een antwoord achter aan Merel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *