14 oktober 2015

Vandaag is niet echt een dag om te ploggen…
Vandaag moeten wij ons melden bij de rechtbank voor de uitspraak betreffende Dochter.

Ik kan er natuurlijk niet helemaal open over zijn, maar wil er toch graag iets over zeggen.
Ik wil er graag iets over zeggen omdat ik wil vertellen dat het zin heeft om door te zetten.
Dat als je erin gelooft, je keihard door moet knokken.

Vanaf april dit jaar hebben we, doordat Dochter van huis is weggegaan, te maken gekregen met Jeugdzorg.
De niet vrijwillige kant van Jeugdzorg.
Niet omdat Dochter een lastige puber is. Niet omdat wij geen goede ouders zijn.
Jeugdzorg is erbij gekomen omdat Dochter iets extra’s nodig heeft.
Dat heeft ze al heel lang nodig. Want een meisje van deze leeftijd dat geen onderwijs meer mag volgen, maar er ook geen hulp voor in de plaats krijgt, dat klopt natuurlijk van geen kant.

Echter zijn er nogal wat verschuivingen in ons huidige zorgsysteem, daar hoef ik denk ik niets meer over uit te leggen.
Door deze verschuivingen en bezuinigingen zijn er behoorlijk wat instellingen verloren gegaan en is er heel veel passende dagbesteding gesloten.

Laat ik het proberen kort te houden.
Dochter krijgt door dit alles al een paar jaar niet wat ze nodig heeft.
Hoe hard we ook ons best doen, er lijkt niks passends meer te zijn.
Het enige dat we nog konden doen, was Dochter dichtbij ons houden.
Zo dichtbij dat het voelde als gevangenschap.
En dat was het ook. Haar leven stond compleet stil.
Maar als niemand je kan helpen met de veiligheid van je kind, dan moet je er zelf op gaan zitten.
Als je beste bedoelingen niet goed overkomen is dat heel verdrietig.
Ik heb heel goed begrepen dat Dochter weg wilde en uiteindelijk ook bij ons is weggegaan.

Als daarmee uiteindelijk Jeugdzorg bij je aan tafel komt te zitten lijkt er een soort van opluchting te zijn.
Natuurlijk kennen we de slechte verhalen. Maar we zijn redelijke mensen en hebben een duidelijke vraag. Nu moeten we wel hulp gaan krijgen toch?

Al heel snel kwam Jeugdzorg lijnrecht tegenover ons te staan.
Afspraken werden niet nagekomen, er was geen open communicatie meer en toen Dochter weer naar huis wilde, trok Jeugdzorg zijn handen er vanaf.
Prima zou je denken? Nee! Want we waren nog veel verder van huis en hadden harder dan ooit hulp nodig.
Mailtjes kwamen niet aan, afspraken gingen op het laatste moment niet meer door, intake’s bleven in een outbox hangen en er was al die maanden geen contact vanuit Jeugdzorg naar Dochter geweest.

In ons klachtengesprek van gisteren werden we als criminelen ontvangen.
Alarmknop op tafel en de uitslag van het gesprek was allang bepaald. Jeugdzorg had zijn best gedaan en wij waren maar wat ondankbaar.

Ik had er vandaag een hard hoofd in want vanmorgen hoorden wij via via dat er een mail rond was gegaan waarin er ernstige twijfel was over de veiligheid van deze situatie.

Waarom leg ik dit uit?
Omdat ik inmiddels weet dat ik niet de enige ben die strijdt tegen dit probleem.
Omdat uit het onderzoek van de Raad er ook al gezegd is dat deze zaak niet thuishoort bij Jeugdzorg.
Sinds alle veranderingen en bezuinigingen in de zorg lopen hier steeds meer ouders tegen aan.
In onze situatie weet je al jaren dat er een fase aan gaat komen waarin je extra hulp moet krijgen.
Je weet nooit precies op welke leeftijd dat is, maar je weet wel dat deze vraag gaat komen.
Ik wil niemand in een hokje stoppen, maar wij zijn geen zaak voor Jeugdzorg waarin het gaat over vechtscheidingen, kindermishandeling, drugsgebruik, onveiligheid of criminaliteit.
Toch worden we zo behandeld. En dan vertel ik u maar een klein deel.
Zoveel mensen om ons heen hebben ons geadviseerd er een advocaat bij te nemen.
Ik wilde dat niet, ik vind het vertragend werken voor Dochter en daarnaast geloof ik in de waarheid en in mensen buiten Jeugdzorg.

Ik kan u vertellen dat de rechter een heel positief besluit heeft genomen.
Zijn soepjurk uittrok voor Dochter en als mens naast haar is gaan zitten.
Hij vond het een bijzondere zaak.
Heeft Jeugdzorg op de vingers getikt en ons in het gelijk gesteld.

Fijn denkt u nu waarschijnlijk, maar hoe zit dat dan met de juiste hulp voor Dochter?
Die gaat ze alsnog krijgen en Jeugdzorg mag daarvoor gaan zorgen.
Is dit niet binnen een bepaalde termijn gedaan, dan hebben zij heel wat uit te leggen.

Lieve mensen, die zo ontzettend met ons mee hebben geleefd, lieve mensen, die in bijna dezelfde situatie zitten, het heeft zin om door te zetten. Krachtig te blijven, geloven, jezelf weer op te pakken en gezond door te knokken.

Wij gaan langzaam weer de goede kant op, weer bouwen aan de toekomst.
En met heel veel vertrouwen, want hoe ellendig het ook was, we deden het samen en het is gelukt!
En dat geeft vertrouwen voor de toekomst, want wat er nog komt, we kunnen het aan!

En dan nu lekker slapen!

Truste!
Klik hier om te zien wat ik precies één jaar geleden deed.

Share

0 gedachtes over “14 oktober 2015”

  1. Jeetje, wat een opluchting! Jullie moed en vertrouwen wordt eindelijk beloond met een stap in de juiste richting. Ben enorm blij voor jullie! (Je kent me overigens niet, maar lees al vanaf het begin met je mee 🙂

  2. Wat een indrukwekkend verhaal. Je hebt het mooi en krachtig beschreven. Wat fijn dat jullie een rechter hebben getroffen die echt naar jullie en Dochter geluisterd heeft en jullie dossier goed gelezen heeft. Maar wat een tranen heeft het gekost…en zoveel tijd is er verloren gegaan. Ik hoop dat er mensen zijn die daar wat van geleerd hebben voor toekomstige gevallen.

  3. Wat ben ik blij dat aan dit verhaal nu eindelijk een einde komt. Maar nog fijner is het dat jullie met zijn drietjes nog steeds bij elkaar bent. Dat hebben jullie goed gedaan.
    Liefs, Merel

  4. Van onmacht naar opluchting denk ik. De regelzucht in dit land slaat door en tegelijkertijd vallen kinderen tussen wal en schip. De jeugd heeft de toekomst, behalve kinderen met iets bijzonders. Ik heb een zoon van 15 met pdd-nos en zie hoe beperkt de mogelijkheden zijn Ben ontzettend blij voor jullie en dochter. Judith

  5. Wat ben ik blij dat al jullie strijd en al het vechten wat jullie hebben moeten doen, niet voor niets is geweest en jullie gewonnen hebben……nu ga ik verder met duimen dat er nu snel iets goeds komt voor jullie allemaal. Veel liefs xxx

  6. Heftig Judith! Wij lopen er hier ook tegenaan dat Dochter echt overal net niet thuis hoort. Ik blijf het niet begrijpen dat als er zoveel kinderen zijn die hier tegenaan lopen, dat het nog steeds niet passend gemaakt kan worden.

Laat een antwoord achter aan Esther Dekker Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *